Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε τη νόσο Πάρκινσον. Τι ξέρουμε δηλαδή; Ότι είναι μία ασθένεια που προκαλεί τρέμουλο στα χέρια και στο κεφάλι. Με άλλα λόγια, δεν γνωρίζουμε τίποτα!
Ότι οι ασθενείς που πάσχουν από Πάρκινσον δεν μπορούν να συγκεντρωθούν, δεν μπορούν να κοιμηθούν, δεν μπορούν να περπατήσουν, να αυτοεξυπηρετηθούν. Χάνουν τη μνήμη τους, πάσχουν από κατάθλιψη, εμφανίζουν ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές. Κινούνται ανεξέλεγκτα, δεν μπορούν καν να ορίσουν τα βήματά τους. Κι αυτή είναι μία επιφανειακή περιγραφή.
Στην πραγματικότητα οι ασθενείς που πάσχουν από τη νόσο του Πάρκινσον δεν μπορούν να ζήσουν φυσιολογικά. Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι έχουν πλήρη συναίσθηση της κατάστασης τους. Μαζί μ’ αυτούς και οι άνθρωποι που ζουν γύρω τους. Αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις δουλειές τους, χάνουν την κοινωνική τους ζωή, στερούνται οποιαδήποτε μικρή, καθημερινή χαρά απολαμβάνουν οι υγιείς άνθρωποι. Και μάλιστα σε ηλικίες που άλλοι ακόμη δημιουργούν, εργάζονται, γιατί όχι ερωτεύονται.
Τα στάδια της νόσου
- Στην αρχή η ασθένεια εμφανίζει έναν «τρόμο» χεριών, όπως λένε οι γιατροί. Οι κινήσεις του ασθενούς γίνονται πιο αργές, εμφανίζουν μικρή δυσκαμψία και σταδιακά κύφωση. Αυτά τα συμπτώματα έχουν σας αποτέλεσμα συχνές πτώσεις και κατάγματα. Αυτή είναι και η περίοδος «μέλιτος» όπως την χαρακτηρίζουν οι γιατροί. Διαρκεί περίπου 5 χρόνια και αντιμετωπίζεται με φαρμακευτική αγωγή.
- Η εξέλιξη όμως από εκεί και πέρα είναι ραγδαία και η ενημέρωση πολύ λίγη για αυτούς τους ασθενείς. Αρκετοί συνεχίζουν να παίρνουν τα φάρμακά τους, όμως τα συμπτώματα γίνονται όλο και εντονότερα. Σιγά, σιγά δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν και αρχίζουν να ζουν ως «ανάπηροι» στο ίδιο τους το σώμα.
Τα θαύματα της επιστήμης
Οι θεραπείες που γίνονται σήμερα για τη νόσο Πάρκινσον εμφανίζουν θεαματικά αποτελέσματα.
- Η μία αφορά στην εμφύτευση νευροδιεγέρτη στον εγκέφαλο. Γίνεται με τοπική αναισθησία. Δύο πολύ μικρές τομές 2 εκατοστών στο τριχωτό της κεφαλής και μέσα από μια πολύ μικρή – με τοπική αναισθησία – κρανιοανάτρηση, μια μικρή τρυπούλα, περνάνε καθοδηγούμενα πλέον από ειδικά συστήματα γιατί δεν μπορεί να πάει ανθρώπινο χέρι με ακρίβεια δεκάτου του χιλιοστού, στο σημείο που πρέπει. Η επέμβαση ακούγεται απλή. Κι αυτό γιατί το δύσκολο κομμάτι έχει καλυφθεί την προηγούμενη μέρα όπου ο γιατρός με την ομάδα του «σχεδιάζουν» και κάνουν προσομοίωση της επέμβασης.Τα αποτελέσματα είναι συγκλονιστικά. Άνθρωποι που μέχρι πρότινος δεν μπορούσαν καν να κάνουν ένα βήμα, σηκώνονται και περπατάνε. Ένα μικρό θαύμα δίνει ξανά τη ζωή και τη δυνατότητα απλών κινήσεων στους πάσχοντες. Απίστευτο να το ακούς, πιο απίστευτο να το βλέπεις να συμβαίνει στο βίντεο που μας παρουσίασε ο κ. Παναγιώτης Ζήκος , Ειδικός Νευρολόγος, συντονιστής Ιατρείου Πάρκινσον 251 ΓΝΑ, Πρόεδρος της ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ κίνηση και υπεύθυνος διεπιστημονικής ομάδας του «Κέντρου Πάρκινσον & διαταραχών μνήμης» αλλά και ο κ. Στάθης Μποβιάτσης Αναπληρωτής Καθηγητής Νευροχειρουργικής Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, Νοσοκομείου Αττικόν και Διευθυντής Νευροχειρουργικής Κλινικής Πανεπιστημίου Αθηνών, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο «Αττικόν».
- Η δεύτερη επέμβαση εξίσου αποτελεσματική προσφέρει στον ασθενή ελεγχόμενη και συνεχή έγχυση ντοπαμίνης. Της ουσίας δηλαδή που λείπει από τους ασθενείς και ευθύνεται για την εμφάνιση της νόσου. Μία εξωτερική αντλία, φορητή, τοποθετείται στον ασθενή και εγχύει κατά τη διάρκεια της μέρας τη ντοπαμίνη που χρειάζεται ο συγκεκριμένος ασθενής σε συγκεκριμένη δόση. Κάτι που τα απλά χάπια δεν μπορούν να πετύχουν. Η «ζωή» επανέρχεται σε σχεδόν φυσιολογικά επίπεδα. Άνθρωποι που είχαν χάσει κάθε δραστηριότητα επανέρχονται σε κανονικές συνθήκες.
Ωστόσο,τίποτε από τα παραπάνω δεν θα ισχύσει εάν δεν γίνουν οι σωστές παρεμβάσεις-επεμβάσεις την κατάλληλη στιγμή. Εάν ο ασθενής περάσει στο τελικό στάδιο όπως τόνισε ο κ. Ζήκος, «το τελικό στάδιο στην Πάρκινσον, είναι πραγματικά τελικό».
Το μόνο που μπορεί να βοηθήσει τους ασθενείς με νόσο Πάρκινσον είναι η σωστή ενημέρωση, από το σωστό γιατρό, την κατάλληλη στιγμή.
