Η Νάγια Νικολοπούλου διαγνώστηκε με πολλαπλή σκλήρυνση σε ηλικία μόλις 24 ετών. Σήμερα, στα 33 της χρόνια, απολαμβάνει την ζωή που πάντα ονειρευόταν: δημιούργησε μια όμορφη οικογένεια, βίωσε τη μητρότητα, έχει αγαπημένους φίλους και πρόσφατα εκδόθηκε το πρώτο της παραμύθι. Πως τα κατάφερε όλα αυτά; Όπως εξηγεί στο Liveit.gr, η αποδοχή της νόσου και η θετική σκέψη απέναντι στην ζωή είναι τα μεγάλα της «όπλα» στην καθημερινή μάχη με την πολλαπλή σκλήρυνση.
Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη
«Στην πιο δημιουργική στιγμή της ζωής μου, στα 24 μου χρόνια, βρέθηκα αντιμέτωπη με τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Ένα ωραίο πρωί ξύπνησα και τα πόδια μου ήταν μουδιασμένα, δυσκολευόμουν να περπατήσω. Δεν έδωσα και μεγάλη σημασία, ούτε πήγε το μυαλό μου στο κακό, ούτε και είπα κάτι στους γονείς μου. Όσο περνούσαν όμως οι μέρες και τα συμπτώματα δεν υποχωρούσαν άρχισα να ανησυχώ και αναγκάστηκα να πάω στο νοσοκομείο. Μου έγινε αμέσως εισαγωγή και για πολλές μέρες έκανα αμέτρητες εξετάσεις και είδα γιατρούς πολλών ειδικοτήτων.
Επέστρεψα στο σπίτι μου χωρίς να έχουν εντοπίσει οι γιατροί από τι ακριβώς πάσχω. Χρειάστηκε να περάσουν έξι ολόκληροι μήνες για να βγει η τελική διάγνωση. Οι γιατροί μου ανακοίνωσαν, χωρίς περιστροφές, ότι πάσχω από άτυπη σκλήρυνση κατά πλάκας σε καλπάζουσα μορφή.
Στο άκουσμα την διάγνωσης δεν φοβήθηκα, δεν με πήρε από κάτω. Ίσως να με βοήθησε το γεγονός ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα απολύτως τίποτα για την ασθένεια αυτή, ούτε τι είναι, ούτε τι την προκαλεί ούτε τι συνέπειες θα έχει στην ζωή μου. Την αντιμετώπισα σαν μια ασθένεια όπως όλες τις άλλες και είπα στον εαυτό μου ότι θα κάνω ό,τι χρειαστεί και ό,τι μου πουν οι γιατροί.
Χρειάστηκε πάνω από ένα χρόνο για να βρεθεί το κατάλληλο για την περίπτωση μου θεραπευτικό σχήμα και μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα της υγείας μου, η κατάσταση σταθεροποιήθηκε και όλα άρχισαν να είναι πάλι φυσιολογικά στην ζωή μου. Μέχρι και σήμερα η κατάσταση της υγείας μου είναι πολύ καλή. Το μοναδικό πρόβλημα που μου δημιούργησε η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι στην όραση, αφού μου προκάλεσε οπτική νευρίτιδα και στα δύο μάτια με αποτέλεσμα να βλέπω σαν να είμαι πίσω από μία σήτα. Ούτε αυτό με αποθάρρυνε όμως αφού η μειωμένη όραση ενίσχυσε τις υπόλοιπες αισθήσεις μου και μου έδωσε κίνητρο να ασχοληθώ με άλλα πράγματα από αυτά που έκανα προηγουμένως.
Λόγω της κατάστασης αυτής αναγκάστηκα να αφήσω τη δουλειά μου, όμως έχω βρει πλέον πολλές δραστηριότητες που μου δίνουν χαρά. Παρακολουθώ όταν μου δίνεται η ευκαιρία επιμορφωτικά σεμινάρια ψυχολογίας, κάνω δημιουργικές κατασκευές- μετατρέπω πάνες σε υπέροχες μωροτούρτες! – και φροντίζω το σώμα μου με ήπια γυμναστική. Όλα αυτά όχι μόνο καλύπτουν τον ελεύθερο χρόνο μου αλλά μου προσφέρουν και πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Η μεγαλύτερη αγάπη μου όμως είναι το γράψιμο. Και νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη που μπόρεσα να κάνω πράξη το μεγαλύτερο όνειρό μου, να εκδώσω το πρώτο μου παραμύθι.
Το μυστικό για να ζεις όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικά με μια δύσκολη ασθένεια είναι να έχεις θετική ματιά απέναντι στην ζωή. Το χαμόγελο, η αισιοδοξία, η θετική σκέψη είναι το αποτελεσματικότερο φάρμακο για την σκλήρυνση κατά πλάκας. Για παράδειγμα, όταν είμαι πολύ χαρούμενη, όταν είμαι με φίλους που περνάω όμορφα, όταν τραγουδάω ή χορεύω, η όρασή μου βελτιώνεται, παροδικά βέβαια, για λίγο. Αντίθετα, όταν είμαι ανήσυχη ή στεναχωρημένη το πρόβλημα της όρασης επιδεινώνεται.
Όταν ένας άνθρωπος έχει γύρω του ένα υποστηρικτικό περιβάλλον που τον αγαπά και όταν είναι ψυχικά υγιής, τότε μπορεί να νικήσει κάθε ασθένεια, όσο δύσκολη κι αν είναι. Δεν επέτρεψα ποτέ στην ασθένεια να καθορίσει το πώς θα ζω και το πώς θα αισθάνομαι. Η σκλήρυνση κατά πλάκας δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο στα όνειρά μου ούτε στην μεγάλη μου επιθυμία να γίνω μητέρα. Ο σύζυγός μου βέβαια είχε αρχικά κάποιους ενδοιασμούς γιατί φοβόταν μήπως μια εγκυμοσύνη θα επηρέαζε την υγεία μου. Στη συνέχεια όμως με στήριξε, όπως κάνει πάντα άλλωστε, και σήμερα είμαστε δύο ευτυχισμένοι γονείς. Το μωρό με έχει κάνει να ξεχάσω εντελώς την ασθένεια μου, η ζωή μου είναι γεμάτη φως και ευτυχία. Η ζωή είναι πολύ όμορφη και πολύ σύντομη και απολαμβάνω την κάθε στιγμή της στο έπακρο. Δεν έχω πει ποτέ «κοίτα, υπάρχουν και χειρότερα». Πάντα λέω στον εαυτό μου «συνέχισε, προχώρα, υπάρχουν και καλύτερα!».
