Σύμφωνα με αμερικανική έρευνα, οι έφηβοι με βουλιμία αναρρώνουν ταχύτερα όταν συμμετέχει στη θεραπεία και η οικογένεια.
Η ψυχογενής βουλιμία χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενα επεισόδια υπερφαγίας κατά τα οποία ο έφηβος αδυνατεί να ελέγξει τον εαυτό του ώστε να σταματήσει να τρώει. Αμέσως μετά, σε μια προσπάθεια να αποφύγει την αύξηση του σωματικού βάρους, αποβάλλει την τροφή συνήθως μέσω εξαναγκασμένων εμετών. Άλλοι μέθοδοι αποβολής της τροφής μπορεί να είναι η υπερβολική χρήση καθαρτικών και διουρητικών καθώς και η υπερβολική και εξαντλητική άσκηση.
Σύμφωνα με έρευνες, κατά μέσο όρο μόνο το 47% των εφήβων καταφέρνει να αναρρώσει από μια διατροφική διαταραχή. Ακόμη όμως και αν τελικά η διατροφική διαταραχή ξεπεραστεί, οι έρευνες δείχνουν ότι η συγκεκριμένη ομάδα εφήβων με ιστορικό διατροφικών διαταραχών, είναι ευάλωτη και για την εμφάνιση άλλων ψυχικών διαταραχών, όπως κατάθλιψη, άγχος, αλκοολισμός, προβλήματα συμπεριφοράς.
Ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας θέλησε να συγκρίνει την αποτελεσματικότητα δύο διαφορετικών θεραπευτικών προσεγγίσεων, τη γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία και τη θεραπεία με βάση την οικογένεια. Οι ερευνητές τοποθέτησαν τυχαία 130 εφήβους με βουλιμία, 12 έως 18 ετών, σε δύο διαφορετικές ομάδες. Η μία ομάδα περιελάμβανε γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία και η άλλη ομάδα θεραπεία με βάση την οικογένεια.
Οι έφηβοι συμμετείχαν σε 18 συνεδρίες για διάστημα 6 μηνών. Κατά την ολοκλήρωση της εξάμηνης θεραπείας, στην ομάδα που ακολούθησε θεραπεία με βάση την οικογένεια εμφάνισε βελτίωση το 44% των ασθενών, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία ήταν μόλις 25% . Στους 12 μήνες, οι ερευνητές κατέληξαν στο τελικό συμπέρασμα ότι η θεραπεία με βάση την οικογένεια ήταν περισσότερο αποτελεσματική σε σχέση με τη γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία.
Τα ευρήματα αυτής της έρευνας έρχονται σε αντίθεση με τον τρόπο που έχουν εκπαιδευτεί οι ειδικοί της ψυχιατρικής μέχρι σήμερα για να δουλεύουν με εφήβους με βουλιμία, ο οποίος αποκλείει τους γονείς από τη θεραπεία και την συμβουλευτική.
Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Dr. Daniel Le Grange « τα αποτελέσματα της μελέτης έρχονται σε αντίθεση με την εκπαίδευση που κάνουν οι γιατροί στην ψυχιατρική, η οποία τους διδάσκει ότι οι γονείς ευθύνονται για τη βουλιμία και ως εκ τούτου θα πρέπει να μην συμπεριληφθούν στη θεραπεία. Αυτή η μελέτη δείχνει ότι η συμμετοχή των γονέων είναι υποχρεωτική για ένα πετυχημένο αποτέλεσμα στους εφήβους με νευρική βουλιμία και είναι προτιμώμενη γιατί δρα γρηγορότερα και διατηρεί την επίδρασή της με το πέρασμα του χρόνου».
Η μελέτη αυτή είναι η τρίτη, και πλέον μεγαλύτερη κλινική έρευνα που έχει γίνει με τυχαία δειγματοληψία εφήβων με ψυχογενή βουλιμία.
Τα ευρήματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν στη διαδικτυακή έκδοση του επιστημονικού περιοδικού Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry. https://www.jaacap.org/
