Το 85% των 55 εκ. ανθρώπων με άνοια, δεν λαμβάνουν περίθαλψη
Περίπου 206.366 άτομα ζουν με άνοια στην Ελλάδα, ένας αριθμός που προβλέπεται να φτάσει στους 298.617 μέχρι το 2050. Σύμφωνα με τα νεότερα στοιχεία το 85% των περισσοτέρων από 55 εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν με άνοια παγκοσμίως δεν λαμβάνουν περίθαλψη μετά τη διάγνωση και γι’ αυτό το λόγο οι εμπειρογνώμονες της άνοιας παγκοσμίως ζητούν μετά τη διάγνωση, η φροντίδα, η θεραπεία και η υποστήριξη των ατόμων αυτών να αναγνωριστεί ως ανθρώπινο δικαίωμα.
H Παγκόσμια Εταιρεία Αlzheimer (ADI) και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών παροτρύνουν τις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν σημαντικά προγράμματα περίθαλψης μετά τη διάγνωση μέσω εθνικού σχεδιασμού για την άνοια.
H «Παγκόσμια Έκθεση Alzheimer 2022- Η ζωή μετά τη διάγνωση: Ανεύρεση θεραπείας, φροντίδας και υποστήριξης», η οποία εκδόθηκε 21/09 (Παγκόσμια Ημέρα Αlzheimer) και συνυπογράφεται από την ADI από το Πανεπιστήμιο McGill, επικεντρώνεται στην επείγουσα ανάγκη για σημαντικές βελτιώσεις στις βασικές υπηρεσίες θεραπείας, φροντίδας και υποστήριξης μετά τη διάγνωση για τα 55 εκατομμύρια άτομα που ζουν με άνοια σε ολόκληρο τον κόσμο καθώς και σε μεγαλόπνοα σχέδια για την υποστήριξη των 139 εκατομμυρίων ανθρώπων που προβλέπεται να νοσούν μέχρι το 2050.
Ενώ για την άνοια δεν υπάρχει ακόμη μια «θεραπεία» που να τροποποιεί τη νόσο, υπάρχουν σαφείς ενδείξεις που αποδεικνύουν ότι η κατάλληλη θεραπεία μετά τη διάγνωση, περίθαλψη και υποστήριξη βελτιώνει σημαντικά την ποιότητα ζωής όσων ζουν με αυτή τη νόσο, επιτρέποντας σε πολλούς να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
«Δεν αμφιβάλουμε ότι τα άτομα με καρκίνο χρειάζονται θεραπεία, οπότε γιατί όταν οι άνθρωποι διαγιγνώσκονται με άνοια, συχνά δεν τους προσφέρεται θεραπεία ή περίθαλψη; Επανειλημμένα, τους λένε απλώς να τακτοποιήσουν τις εκκρεμότητες στη ζωή τους.
Σε συνδυασμό με τη βελτίωση των ποσοστών διάγνωσης, η περίθαλψη μετά τη διάγνωση πρέπει να αναγνωρίζεται ως ανθρώπινο δικαίωμα», αναφέρει η διευθύνουσα σύμβουλος της ADI Paola Barbarino. Παράλληλα σημειώνει ότι κατανοεί την πίεση κάτω από την οποία βρίσκονται οι επαγγελματίες υγείας και ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να τους υποστηρίξουν, καθώς ο κόσμος δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά τη θεραπεία μετά τη διάγνωση της άνοιας.
«Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι κλινικοί γιατροί δεν είναι επαρκώς εκπαιδευμένοι για την αντιμετώπιση της άνοιας, και δεν έχουν τους απαραίτητους πόρους για να παρέχουν επαρκή περίθαλψη μετά τη διάγνωση σε άτομα που ζουν με άνοια», συνεχίζει η κ.Barbarino και προσθέτει: «Εναπόκειται στις κυβερνήσεις να προωθήσουν τα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης, ώστε να είναι δυνατόν για τους επαγγελματίες υγείας να παρέχουν ποιοτική περίθαλψη, την οποία χρειάζονται απαραιτήτως οι άνθρωποι που ζουν με άνοια».
Η πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Νόσου Alzheimer Μάγδα Τσολάκη από την πλευρά της σημειώνει: «Πολλά έχουν γίνει και γίνονται στη χώρα μας για τους ασθενείς με άνοια, αλλά ακόμη δεν είναι αρκετά για να καλύψουν τις ανάγκες όλων των ασθενών και των περιθαλπόντων τους. Έχουν γίνει κέντρα ημέρας, μονάδες φροντίδας των περιθαλπόντων, μονάδες φροντίδας κατ’ οίκον, οικοτροφεία για τα μεσαία και σοβαρά στάδια και τέλος οικοτροφεία για τα τελικά στάδια της νόσου. Επίσης, κατά την διάρκεια της πανδημίας οργανώθηκαν όλα τα ανωτέρω ως διαδικτυακές υπηρεσίες και καταφέραμε ο ρυθμός εξέλιξης της άνοιας να παραμείνει στα ίδια επίπεδα του 2018 προς το 2019. Ωστόσο το όραμά μας είναι κάθε μεγάλη πόλη να έχει τουλάχιστον μία δομή που θα καλύπτει όλες τις ανάγκες των ασθενών και των οικογενειών τους μετά τη διάγνωση». Η εφαρμογή του εθνικού στρατηγικού σχεδίου για την άνοια ας γίνει προτεραιότητα για την χώρα μας συμπληρώνει η κ.Μάγδα Τσολάκη, η οποία από τη δεκαετία του 1990 προσπαθεί για την υποστήριξη των ασθενών με όλα τα μέσα.
Σημειώνοντας ότι τα Ηνωμένα Έθνη αναγνωρίζουν ήδη την άνοια ως αναπηρία, η ADI και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών προτείνουν οι κυβερνήσεις, ως πρώτο βήμα, να δεσμευτούν ώστε να διαμορφώσουν έναν εκπαιδευμένο «οδηγό» για να καθοδηγήσουν ένα νεοδιαγνωσμένο άτομο με άνοια, ώστε τα άτομα αυτά να μπορούν να δεχτούν τη σημαντική ιατρική υποστήριξη και υπηρεσίες, οι οποίες είναι απαραίτητες γι’ αυτούς.
