Τάσος Ζέρβας: «Δεν μπορώ να θεραπεύσω τη Σοφία μου, μπορώ μόνο να είμαι στο πλευρό της»
Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη
« Η σύζυγός μου Σοφία διαγνώστηκε με πρώιμη μετωποκροταφική άνοια το 2013, σε ηλικία μόλις 53 ετών. Δεν κατάλαβα αμέσως πως κάτι σοβαρό της συμβαίνει. Όλοι μας δεν ξεχνάμε άλλωστε; Όλοι μας δεν έχουν τα πάνω και τα κάτω στη διάθεσή μας;
Έτσι, δεν πήγε το μυαλό μου στο κακό όταν μια μέρα μου ζήτησε να αναλάβω όλες τις οικονομικές συναλλαγές του σπιτιού, ένας τομέας που ήταν αποκλειστικά δικός της. Ούτε όταν λίγο καιρό αργότερα, μια μέρα, ξαφνικά, έβαλε στην άκρη τις ραπτομηχανές της, γιατί δεν ήθελε πια να ράβει ή να επιδιορθώνει ρούχα.
Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι κάτι συμβαίνει όταν άρχισε να εγκαταλείπει σταδιακά το μεγάλο της πάθος, την ανθοδετική. Δεν αφιέρωνε πια χρόνο στα αγαπημένες της τριανταφυλλιές και ορτανσίες και όλο και πιο συχνά ζητούσε βοήθεια προκειμένου να ολοκληρώσει μια ενασχόληση.
Απέφευγε τις δύσκολες δουλειές, είχε γίνει αδέξια, ξεχνούσε και όλο και πιο συχνά αποζητούσε την ξεκούραση. Και στη δουλειά της όμως άρχισαν να δημιουργούνται μικρά προβλήματα και να δέχεται συχνά τα επικριτικά σχόλια κάποιων συναδέλφων της εξαιτίας της συμπεριφοράς της.
Κάτι είχε αλλάξει στην αγαπημένη μου Σοφία, το έβλεπα, τι όμως; Πολλές φορές αναρωτιόμουν μήπως έφταιγα εγώ. Μήπως τα συχνά ξεσπάσματα θυμού της και οι αλλαγές της διάθεσής της, θα περνούσαν εάν εγώ την στήριζα περισσότερο. Μήπως έκανα κάτι λάθος εγώ; Διαρκώς τέτοιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Το μόνο που δεν περνούσε καθόλου από το μυαλό μου τότε ήταν η πραγματική αιτία που κρυβόταν πίσω απ’ όλα αυτά.
Το Νοέμβριο του 2013 ήρθαμε αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα. Η διάγνωση έπεσε στο σπίτι μας σαν βόμβα, σαν ένα τσουνάμι που ήρθε και τα παρέσυρε όλα στο διάβα του. Ήταν δύσκολο και για μένα και για τις κόρες μας να καταλάβουμε πως γίνεται ο εγκέφαλος της Σοφίας μας να συρρικνώνεται αλλά το σώμα της να παραμένει ικανό και δυνατό. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα όλα άλλαξαν στην ζωή μας. Η κατανομή των καθηκόντων μέσα στο σπίτι και τα πρότυπα ρόλων που είχαμε σαν οικογένεια δεν ίσχυαν πια. Για να βρίσκομαι στο πλευρό της χρειάστηκε να παρατήσω τα πάντα. Βγήκα σε πρόωρη σύνταξη, εγκατέλειψα τα χόμπι μου, παραμέλησα την υγεία μου.
Χρειάζεται θάρρος για να αποδεχθείς αυτήν την ασθένεια. Για πολύ καιρό με είχε κυριεύσει η θλίψη και ο θυμός. Όπου υπάρχει απελπισία όμως υπάρχει και ελπίδα. Η μεγάλη αγάπη της Σοφίας για ζωή, μου έδωσε θάρρος και ελπίδα να σταθώ και πάλι στα πόδια μου και να ξεπεράσω την θλίψη μου. Έπρεπε να σταθώ στο πλευρό της δυνατός και να παλέψω για να της προσφέρω μια αξιοπρεπή και άνετη καθημερινότητα.
Άρχισα να ενημερώνομαι για την ασθένεια. Ήθελα να γνωρίσω καλύτερα το «τέρας» που έκλεβε σιγά σιγά το μυαλό της αγαπημένης μου. Ήρθα σε επαφή με άλλους ανθρώπους που αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα, κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ εκείνη την περίοδο που βάδιζα στο σκοτάδι της άγνοιας. Το να μοιράζεσαι κοινές δυσκολίες, αυτό το «μαζί» , σου δίνει απίστευτη δύναμη για να μην λυγίσεις.
Ο δρόμος που διανύουμε με τη Σοφία είναι κάθε μέρα διαφορετικός, με πολλά σκαμπανεβάσματα. Ακόμα κάνω πράγματα μαζί της, όπως είναι οι βόλτες και το περπάτημα στη φύση. Από το 2018 σταμάτησε να μιλάει κανονικά. Έχει βρει ένα δικό της τρόπο ομιλίας. Πολλές φορές κάθομαι σε μια άκρη και την κοιτάζω να τσακώνεται με το είδωλό της στον καθρέφτη. Εκείνη τη στιγμή βρίσκεται στον δικό της κόσμο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο, κανένας άλλος. Kι εγώ, ανήμπορος, στέκομαι και την κοιτάζω απ’ έξω, από το δικό μου κόσμο, συνειδητοποιώντας πως μέρα με την μέρα τη χάνω όλο και περισσότερο.
Πολλές φορές η υπομονή μου και το κουράγιο μου εξαντλούνται, σαν κάτι να σπάει μέσα μου. Εκείνες τις στιγμές σκέφτομαι μήπως είναι καλύτερα να «φύγει». Για να τελειώσει ο πόνος και η θλίψη, για να τελειώσουν όλα αυτά τα δάκρυα που φέρνει αυτή η φρικτή ασθένεια… Αποδιώχνω όμως αυτές τις σκέψεις και κρατιέμαι από εκείνες τις ελάχιστες φευγαλέες στιγμές που βλέπω στα μάτια της τη λάμψη της ζωής.
Το ξέρω πως είμαι ανίσχυρος απέναντι σε αυτήν την ασθένεια, είναι ανίκητο το «τέρας». Ξέρω πως δεν μπορώ να θεραπεύσω την Σοφία μου, ούτε να προσθέσω περισσότερες μέρες στην ζωή της. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι πάντα στο πλευρό της και να την βοηθάω με αγάπη και σεβασμό να μην χάσει την αξιοπρέπειά της. Να είμαι πολύτιμο στήριγμά της όταν χάνεται στην ομίχλη του μυαλού της, να την κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου όταν φοβάται ή στεναχωριέται και να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου ώστε η πορεία προς το τέλος της ζωής της να είναι ένα μεγάλο πάρτι, ένας επίγειος παράδεισος γεμάτος από αγάπη και φως…».
Ο κ.Τάσος Ζέρβας, είναι 67 ετών, συνταξιούχος
Δείτε το βίντεο:
