Τροχαία ατυχήματα: οι άμεσες και μακροχρόνιες συνέπειες στην υγεία

Γράφει ο Παναγιώτης Βούλγαρης, Ορθοπαιδικός Xειρουργός – Τραυματιολόγος,

Παιδοορθοπαιδικός – Βιο-ορθοπαιδικός, Loyola University, Chicago, USA,

University of Kent, UK

 

Ένα τροχαίο ατύχημα μπορεί να ανατρέψει πλήρως τη ζωή ενός ανθρώπου και των αγαπημένων του. Αναλόγως της βαρύτητος του εκάστοτε ατυχήματος, θα μπορούσαν να υπάρξουν άμεσες και απώτερες συνέπειες και επιπτώσεις υγείας, κινητικές, συναισθηματικές, ψυχολογικές, ψυχιατρικές, οικονομικές & εργασιακές στον παθόντα, στην οικογένειά του και σε όλο το οικείο περιβάλλον. Σε σοβαρές περιπτώσεις τραυματισμών, (ακρωτηριασμοί, παραλυσίες, θάνατο), οι επιπτώσεις είναι μεγάλες και χρόνιες. Αλλοιώνεται η ζωή ομάδας ανθρώπων και όχι μόνο του τραυματιζομένου. Εμφανίζεται αιφνιδίως σοβαρός και επαπειλούμενος κίνδυνος  θανάτου στον τραυματία και  για αυτόν τον λόγο, αναφέρουν ότι βιώνουν «έναν  πραγματικό, ατελείωτο εφιάλτη». Εμπειρικά αναφέρω, συγγενικά πρόσωπα τα οποία δηλώνουν: «Αυτό δεν είναι ζωή. Καλύτερα να πεθάνουμε».

Οι τραυματίες των τροχαίων βιώνουν έναν ατέλειωτο εφιάλτη. Η ζωή μετατρέπεται σε Γολγοθά. Τα συμπτώματα καθηλώνουν. Ο πόνος είναι μόνιμος. Γίνεται πλέον σύντροφος. Οι άνθρωποι (τραυματίες) αλλάζουν. Τις περισσότερες φορές γίνονται χειριστικοί και εριστικοί. Αναφέρονται εμμονικά στην κακή τους τύχη. Υπάρχει περιορισμός  των κοινωνικών επαφών με φίλους και προτιμούν το  σπίτι τους ή τα νοσηλευτικά ιδρύματα (ιδρυματισμός), οπότε αγχώνονται και μελαγχολούν επιπλέον. Κατά συνέπεια, το μειωμένο ενδιαφέρον και η μειωμένη συμμετοχή τους ακόμη και σε οικογενειακές δραστηριότητες έχουν οδηγήσει στο να αλλάξουν οι  κοινωνικές και πολιτισμικές τους προσδοκίες. Η ευχή της ζωής μετατρέπεται σε κατάρα. Νοιώθουν απελπιστικά μόνοι.   

Οι ασθενείς δεν χαίρονται, δεν διασκεδάζουν όπως θα προσδοκούσαν. Μετά από τροχαία αποφεύγουν ή σταματούν τις μετακινήσεις με οχήματα και όταν είναι αναπόφευκτο αισθάνονται υπερένταση και νευρικότητα. Το αίσθημα της φοβίας (επί ανύπαρκτου αιτίου) και του φόβου (επί υπαρκτού αιτίου), και το αίσθημα αβοήθητου ατόμου μαζί με τους σωματικούς πόνους και την δυσφορία  που δημιουργεί η κατάσταση υγείας, οδηγούν σε απόγνωση.

Λόγω της ειδικότητός μου είναι μόνιμη η ενασχόληση και η αντιμετώπιση τέτοιου είδους σοβαρών περιστατικών.

Ένα τέτοιο περιστατικό ήταν ο τραυματισμός  ενός 9χρονου παιδιού με ακρωτηριασμό των δύο κάτω άκρων. Η προσπάθεια επανασυγκόλλησης σε εκείνο το 26 ωρών χειρουργείο, με γιατρούς να αλλάζουμε χειρουργικές βάρδιες και τα συναισθήματα να κορυφώνονται, δίπλα στην προσπάθεια να κρατήσουμε το μυαλό μας σε πλήρη διαύγεια, την κούραση να λυγίζει τα γόνατα και την ψυχή, ώσπου, το ξημέρωμα της επόμενης μέρας μας βρήκε, γιατρούς, νοσηλευτές και συγγενείς, αγκαλιασμένους – κουβάρι να κλαίμε από ευτυχία, γιορτάζοντας την επιτυχία στον προθάλαμο του χειρουργείου. 

Δεν επιτυγχάνεται πάντοτε αποκατάσταση μετά από σοβαρά τροχαία. Η αποκατάσταση μπορεί να διαρκέσει ακόμη και μια ολόκληρη ζωή. Τα κινητικά προβλήματα αρκετές φορές είναι ανυπέρβλητα. Τα ψυχολογικά προβλήματα συνυπάρχουν στην πλειονότητα των περιπτώσεων: μετατραυματικό στρες, αγχώδη και μελαγχολικά στοιχεία, αγωνία, σκέψεις μομφής και ενοχής με συνοδό  αγχώδη συμπτωματολογία. Συχνά  εμφανίζονται αναμνήσεις  του  γεγονότος και αυτό  δημιουργεί δυσάρεστο  συναίσθημα επαναβίωσης του τραύματος.

Η αφαίρεση οργάνων, οι αντιαισθητικές και μεγάλες χειρουργικές ουλές δημιουργούν αίσθημα μειονεξίας. Η ανικανότητα αυτοεξυπηρέτησης και εργασίας επιδεινώνουν την κατάσταση. Διαταράσσεται η ποιότητα ζωής, η λειτουργικότητα μειώνεται, η αυτονομία περιορίζεται και η απόλυτη εξάρτηση από την οικογένεια ή και πρόσωπα βοηθείας είναι  απόλυτη. Τα οικονομικά θέματα είναι πολύ συχνά. Οικογένειες διαλύονται.   

Ο άνθρωπος, ως οδηγός ή πεζός, έχει την μεγαλύτερη και σοβαρότερη ευθύνη για όλη αυτή την τραγική κατάσταση. Η αλαζονική συμπεριφορά μας, θέτει σε κίνδυνο εμάς, τα παιδιά μας, τους συνανθρώπους μας. Εδώ φυσικά υπάρχουν και βαθύτερα αίτια, κοινωνικά, οικονομικά, γνωσιακά. Πώς και γιατί φτάνουμε σε τέτοιες συμπεριφορές; Οι αιτίες είναι πολλές:

-Το όχημα (παλαιότητα, κακή συντήρηση.)

-Ο δρόμος (κατάσταση της οδού, οδική σήμανση, εξοπλισμός). Οι κακοί χειρισμοί μας. Η οδήγηση υπό την επήρεια οινοπνευματωδών ή τοξικών ουσιών. Οι εσφαλμένες αντιδράσεις μας. Οι συνειδητές παραβάσεις. Η υπερβολική ταχύτητα.

-Το αντικανονικό προσπέρασμα. Η κίνηση στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας.

-Η παραβίαση των φωτεινών σηματοδοτών. Η παραβίαση της προτεραιότητας.

-Οι αδικαιολόγητοι ελιγμοί. Η μη χρήση ζώνης ασφαλείας.

Από το μακρινό 1896, που κατεγράφη ο πρώτος θάνατος από τροχαίο, δεν καταφέραμε να περιορίσουμε τα τροχαία. Η αύξησή τους, δυστυχώς γίνεται με γεωμετρική πρόοδο. Περίπου 2 εκατ. θάνατοι το χρόνο από τροχαία και 50 εκατ. τραυματισμοί ετησίως σε παγκόσμιο επίπεδο.  Στην Ελλάδα έχουμε ανά 24ωρο περίπου 3 θανάτους, 2 σοβαρά τραυματίες – αναπηρίες και 65 ελαφρύτερα τραυματίες από τροχαία. 

Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, για τον περιορισμό των τροχαίων, θα πρέπει να στραφούμε στην παιδεία, στη εκπαίδευση, στη μόρφωση και στην ενσυναίσθηση. Αυτά ξεκινούν από το σπίτι και το σχολείο.

spot_imgspot_img

Σχετικά Άρθρα

Σχετικά Άρθρα

Ενδομητρίωση: Μια χρόνια νόσος με δύσκολη διάγνωση

Η ενδομητρίωση δεν είναι πάντα εύκολο να διαγνωσθεί. Λόγω των μη ειδικών συμπτωμάτων της, που συχνά μιμούνται άλλες παθήσεις, μπορεί να περάσουν έως και επτά  χρόνια από την έναρξη των συμπτωμάτων μέχρι τη διάγνωση της πάθησης.

Πονόλαιμος: Χρήσιμες συμβουλές για να καταπραΰνετε τα συμπτώματα

Ο πονόλαιμος είναι ένα συχνό και ενοχλητικό σύμπτωμα για το οποίο, ανάλογα με την αιτία του, υπάρχει και η κατάλληλη θεραπευτική αντιμετώπιση.

Αυγά και χοληστερίνη: Μια παρεξηγημένη σχέση

Το αυγό αποτελεί μια πλήρη φυσική υπερτροφή, περιέχει δηλαδή όλα τα απαραίτητα συστατικά για μια σωστή και ισορροπημένη δίαιτα. Πόσα αυγά όμως μπορούμε να τρώμε την ημέρα, εάν μάλιστα πάσχουμε από υψηλή χοληστερίνη; Στο ερώτημα αυτό απαντά η Ειδική Παθολόγος Αναστασία Μοσχοβάκη.