Νόσος του Πάρκινσον: Τα προειδοποιητικά συμπτώματα που δεν πρέπει να αγνοήσουμε

Η πρώιμη αναγνώριση της νόσου Πάρκινσον δεν είναι πάντα εύκολη, επειδή οι ασθενείς συχνά εμφανίζουν μη ειδικά σημεία ή συμπτώματα που επικαλύπτουν άλλες συχνές νευρολογικές και μη νευρολογικές διαταραχές. Άλλες φορές πάλι τα συμπτώματα μπορεί να είναι ήπια και να περνούν απαρατήρητα από τον ασθενή.

Πως εμφανίζονται τα συμπτώματα σε κάθε στάδιο της νόσου και πόσο εύκολο είναι να τα αναγνωρίζουμε ώστε να απευθυνθούμε άμεσα σε νευρολόγο; Μας απαντά η Ευαγγελία Σωτηρίου, Ειδική Νευρολόγος.

Αρκετά χρόνια πριν την εμφάνιση των κινητικών προβλημάτων της νόσου εμφανίζονται κάποια άτυπα συμπτώματα που ονομάζονται «πρόδρομα συμπτώματα της νόσου Πάρκινσον».

Ο ασθενής σε αυτή την φάση της νόσου μπορεί να εμφανίσει διάχυτους πόνους ή και εντοπισμένο πόνο στην άρθρωση του ώμου (παγωμένος ώμος), διαταραχές όσφρησης, ανήσυχο ύπνο με έντονες κινήσεις, αλλαγή στην ικανότητα γραφής (μικρογραφία) ή έντονες συναισθηματικές διαταραχές με κατάθλιψη ή μη ελεγχόμενο άγχος.

Ο λόγος πάντως που οι περισσότεροι ασθενείς θα επισκεφτούν τον νευρολόγο για εξέταση, είναι τα κινητικά και ουσιαστικότερα συμπτώματα της νόσου.

Τα κινητικά συμπτώματα της νόσου

-Τρόμος ηρεμίας: Ξεκινάει συνήθως στην μία πλευρά του σώματος , στο άνω ή κάτω άκρο και έχει το χαρακτηριστικό ότι ο τρόμος είναι έντονος όταν το άκρο βρίσκεται σε ηρεμία. Σταδιακά μπορεί να επεκταθεί και στην άλλη πλευρά. Κάποιες φορές εμφανίζεται και τρόμος στην φωνή ή στο σαγόνι.

-Βραδυκινησία: Αν και ο κόσμος πιστεύει ότι το Πάρκινσον ισοδυναμεί με τρέμουλο, στην κλινική πράξη βλέπουμε αρκετά συχνά ασθενείς με την βραδυκινητική μορφή της νόσου, οι οποίοι μάλιστα μπορεί και να μην τρέμουν καθόλου. Βραδύτητα στην έναρξη οποιασδήποτε κίνησης, αλλαγή στον ρυθμό βάδισης, διαταραχή στην ισορροπία ή και πτώσεις στο έδαφος μπορεί να σχετίζονται με το νόσημα και πρέπει να εξετάζονται από ειδικό νευρολόγο.

-Μυϊκή δυσκαμψία: Πόνος και «μάγκωμα» σε κάποιο άκρο με δυσκολία στην κίνηση αυτού. Η μειωμένη αιώρηση και ρυθμική κίνηση των χεριών κατά την βάδιση είναι από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της νόσου.

-Προβλήματα ομιλίας – δυσκαταποσία: Σε πιο προχωρημένα στάδια της νόσου μπορεί να επηρεαστεί η άρθρωση του λόγου, η ένταση της φωνής (υποφωνία) καθώς και η δυνατότητα κατάποσης.

Τα μη κινητικά συμπτώματα της νόσου

Σε ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον μπορεί να εμφανιστούν ανοϊκά συμπτώματα, πιο συχνά όμως σε προχωρημένο στάδιο και σε ασθενείς που εμφανίζουν το νόσημα σε μεγαλύτερη ηλικία. Έχει να κάνει συνήθως με αργή αντίληψη και επεξεργασία πληροφοριών και η εξέλιξη της είναι πιο αργή από άλλες μορφές άνοιας.

Άλλα συμπτώματα που σχετίζονται με την νόσο είναι η δυσκοιλιότητα, η κατάθλιψη και η ορθοστατική υπόταση.

Εξαιρετικά αναγκαία η έγκαιρη διάγνωση της νόσου

Το σημαντικό για τον ασθενή είναι μόλις εμφανιστούν συμπτώματα της νόσου να απευθυνθεί γρήγορα σε νευρολόγο για να μην καθυστερήσει η διάγνωση της νόσου. Ο νευρολόγος με την λήψη ιστορικού και την σωστή κλινική εξέταση του ασθενούς μπορεί να πει με μεγάλη βεβαιότητα αν είναι νόσος του Πάρκινσον.

Ειδική εξέταση για την νόσο είναι μόνο το σπινθηρογράφημα εγκεφάλου (με ραδιοφάρμακο)το οποίο στην πράξη ζητείται μόνο όταν δεν είμαστε σίγουροι για την νόσο. Ο νευρολόγος μπορεί να ζητήσει και άλλες εξετάσεις (αίματος, απεικονιστικές)για να αποκλείσει άλλα πιθανά νοσήματα που μπορεί να εμφανίζονται με παραπλήσια συμπτώματα.

spot_imgspot_img

Σχετικά Άρθρα

Σχετικά Άρθρα

Πολλαπλούν Μυέλωμα: Ζωτικής σημασίας η έγκαιρη διάγνωση για την επίτευξη των θεραπευτικών στόχων

Οι πρόοδοι στην ιατρική ακριβείας και την ανοσοθεραπεία προσφέρουν ελπίδα για βελτιωμένα θεραπευτικά αποτελέσματα και καλύτερη ποιότητα ζωής για τους ασθενείς με πολλαπλούν μυέλωμα.

Θετική Διαπαιδαγώγηση: Το «κλειδί» για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών

Η θετική διαπαιδαγώγηση, ως τρόπος ανατροφής των παιδιών, τα τελευταία χρόνια κερδίζει δυναμικά έδαφος καθώς αποτελεί μια μέθοδο με πολλαπλά οφέλη.

Ενδομητρίωση: Μια χρόνια νόσος με δύσκολη διάγνωση

Η ενδομητρίωση δεν είναι πάντα εύκολο να διαγνωσθεί. Λόγω των μη ειδικών συμπτωμάτων της, που συχνά μιμούνται άλλες παθήσεις, μπορεί να περάσουν έως και επτά  χρόνια από την έναρξη των συμπτωμάτων μέχρι τη διάγνωση της πάθησης.