Σύμφωνα με γερμανική έρευνα οι παχύσαρκοι άνθρωποι με πολλαπλή σκλήρυνση αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο ραγδαίας επιδείνωσης της νόσου. Η μελέτη έδειξε επίσης ότι οι ασθενείς που ήταν υπέρβαροι αλλά όχι παχύσαρκοι δεν αντιμετώπιζαν μεγαλύτερο κίνδυνο αναπηρίας.
Η πολλαπλή σκλήρυνση ή αλλιώς σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μια αυτοάνοση νόσος που επηρεάζει το κεντρικό νευρικό σύστημα. Τα πρώτα συμπτώματα εμφανίζονται συνήθως στην ηλικία των 30 – 40 ετών. Η νόσος δεν θεραπεύεται και χωρίς έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση μπορεί να προκαλέσει μόνιμη αναπηρία ή ακόμα και θάνατο.
Προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει ότι η παχυσαρκία σχετίζεται με υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης σκλήρυνσης κατά πλάκας. Αυτό που δεν ήταν ξεκάθαρο όμως είναι πώς συνδέεται η παχυσαρκία με τη σοβαρότητα της νόσου και την εξέλιξη της αναπηρίας σε άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου του Munster συνέλεξε δεδομένα από 1.066 ασθενείς με υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα σκλήρυνση κατά πλάκας. Όταν διαγνώστηκε η σκλήρυνση, το 15% των ασθενών ήταν παχύσαρκοι, είχαν δηλαδή Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) 30 ή μεγαλύτερο. Σχεδόν το 7% των ασθενών υπέφεραν επίσης από διαβήτη τύπου 2 ή υψηλή αρτηριακή πίεση, παράγοντες που συνδέονται με την παχυσαρκία. Οι ερευνητές παρακολουθούσαν τα επίπεδα αναπηρίας των συμμετεχόντων κάθε δύο χρόνια επί έξι χρόνια.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης, αν και οι παχύσαρκοι ασθενείς δεν παρουσίασαν μεγαλύτερο ποσοστό υποτροπής ή μεγαλύτερη νευρική βλάβη κατά τη διάρκεια της μελέτης, είχαν μεγαλύτερη αναπηρία τη στιγμή της διάγνωσης. Τα επίπεδα αναπηρίας τους αυξήθηκαν επίσης ταχύτερα από αυτά των ατόμων που δεν ήταν παχύσαρκα.
Οι παχύσαρκοι ασθενείς έφτασαν σε υψηλότερο επίπεδο στη διευρυμένη κλίμακα κατάστασης αναπηρίας (EDSS) σε λίγο λιγότερο από 12 μήνες, σε σύγκριση με όσους δεν ήταν παχύσαρκοι, ο οποίοι χρειάστηκαν σχεδόν 18 μήνες. Είχαν επίσης υπερδιπλάσιες πιθανότητες να φτάσουν στο υψηλότερο επίπεδο αναπηρίας μέσα σε έξι χρόνια, ανεξάρτητα από τη φαρμακευτική αγωγή που ακολουθούσαν.
Όπως επισημαίνει ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Dr. Jan Lunemann, καθηγητής Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Munster, «το εύρημά μας ότι η παχυσαρκία, αλλά όχι το υπέρβαρο σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, σχετίζεται με χειρότερη έκβαση της νόσου, υποδεικνύει την επίδραση της μάζας σώματος στην επιτάχυνση της αναπηρίας στη σκλήρυνση κατά πλάκας. Τα δεδομένα υποδηλώνουν ότι η αποκλειστική διαχείριση της παχυσαρκίας θα πρέπει να διερευνηθεί για τα πιθανά οφέλη της στη βελτίωση των μακροπρόθεσμων κλινικών αποτελεσμάτων ασθενών που έχουν διαγνωστεί με πολλαπλή σκλήρυνση ».
Οι ερευνητές υπογραμμίζουν ότι η απώλεια βάρους είναι πιθανότατα ωφέλιμη για τα άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας καθώς μπορεί να βοηθήσει στην επιβράδυνση της εξέλιξης της νόσου. Η διαχείριση του βάρους θα πρέπει να διερευνηθεί σε μελλοντικές μελέτες ως ένας δυνητικά τροποποιήσιμος παράγοντας κινδύνου για την εξέλιξη της αναπηρίας σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας
Τα ευρήματα της μελέτης δημοσιεύτηκαν στη διαδικτυακή ιατρική επιθεώρηση Journal of Neurology, Neurosurgery & Psychiatry. https://jnnp.bmj.com/
