Αν και συχνά η ελπίδα μας βοηθά στο να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη ζωή, σύμφωνα με τους ειδικούς σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μπορεί να κάνει τη ζωή μας δύσκολη.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν μελέτησαν το ρόλο που μπορεί να παίξει η ελπίδα σε άτομα που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες και ανακάλυψαν ότι δεν είναι πάντα ο καλύτερος σύμβουλος. Κι αυτό επειδή, σύμφωνα με τα πορίσματά τους, όσοι υποφέρουν από χρόνια νοσήματα για τα οποία ελπίζουν ότι κάποτε θα βρεθεί θεραπεία μπορεί να βιώνουν μεγαλύτερη δυσαρέσκεια καθημερινά σε σχέση με αυτούς που δεν ελπίζουν σε κάτι τέτοιο. Οι ειδικοί εξηγούν ότι πολλές φορές το να αποδεχτούμε ένα γεγονός, όπως μια χρόνια ασθένεια είναι καλύτερο από το να ελπίζουμε στη θεραπεία της. Η αποδοχή, όπως λένε, αποτελεί μέρος της συμφιλίωσης με τα νέα δεδομένα και οδηγεί πιο γρήγορα στην προσαρμογή μας σε αυτά. Έτσι όσοι αποδέχονται την ασθένεια και σταματούν γρήγορα να ελπίζουν μπορεί να μην θεραπεύονται σωματικά, θεραπεύονται όμως ψυχικά αναδιοργανώνοντας τη ζωή, τους στόχους και τις προσδοκίες τους. Αντίθετα η ελπίδα ότι κάποτε μπορεί να γίνουμε τελείως καλά είναι πιθανό με το πέρασμα του χρόνου να μας γεμίζει αγανάκτηση όσο βλέπουμε ότι δεν γίνεται πραγματικότητα.
