Εδώ και αρκετά χρόνια έχω βάλει την άσκηση στην καθημερινότητα μου. Όχι, δεν θα σας πω ότι το κάνω μόνο γιατί βελτιώνει τα την υγεία μου και με κάνει να νιώθω καλά με το σώμα μου. Θα σας πω ότι πρωτίστως το κάνω για τη ματαιοδοξία μου και γιατί μ’ αρέσει να διατηρώ το σώμα μου σε καλή κατάσταση. Δηλαδή, θέλω να έχω γυμνασμένα πόδια και να προσπαθήσω να γυμνάσω την κοιλιά μου και να μην κρέμονται τα μπράτσα μου. Κι όλα αυτά γιατί θέλω να νιώθω καλύτερα μέσα σ’ ένα κολάν, σε μία αμάνικη μπλούζα και σ’ένα παντελόνι που έχω χρόνια, πριν κάνω παιδιά. Τόσο ποταπά τα κίνητρα…Τουλάχιστον απ’ αυτά ξεκίνησα.
Τα χρόνια πέρασαν βέβαια και περνάνε με ρυθμούς τρομακτικούς, οπότε ήρθαν να προστεθούν και άλλοι λόγοι. Για παράδειγμα ότι από τότε που άρχισα τη γυμναστική σταμάτησε να με πονάει η μέση μου και τα χέρια μου, ότι έχω βελτιώσει τη φυσική μου κατάσταση και τελευταία-επειδή λατρεύω το spinning-αποφάσισαν να κόψω και το τσιγάρο, έτσι για να ανταγωνιστώ λίγο τον εαυτό μου σε καλύτερες επιδόσεις.
Αυτό που ήθελα όμως να σας εξομολογηθώ είναι πως δεν γεννήθηκα λατρεύοντας το γυμναστήριο. Καθόλου. Είμαι ένας φυσιολογικός (μάλλον…) άνθρωπος που προτιμώ να χουζουρεύω το πρωί στο κρεβάτι από το να τρέχω σαν τρελή να προλάβω το πρόγραμμα, που μου αρέσει πάρα πολύ να πίνω καφέδες με τις φίλες μου και να τρώω όλη μέρα. Η απόφαση να γραφτώ γυμναστήριο πριν από 10(?) χρόνια ήταν απόλυτα συνειδητή και επίπονη. Η δε πορεία προς τη «συνήθεια» βαριά όπως όταν πήγαινα σχολείο.
Επί δύο μήνες ξυπνούσα το πρωί σε ανοιχτό διάλογο με τον άλλο μου εαυτό.
-Έλα δεν πειράζει μη πας, έχεις τόσες δουλειές στο σπίτι!
– Θα τις κάνω μετά
– Μπορείς να πας και αύριο δε χάθηκε ο κόσμος!
– Χάθηκε
-Καλά, δουλεύεις όλη μέρα είναι ανάγκη να πηγαίνεις και γυμναστήριο από τα χαράματα;
– Είναι η μόνη ώρα που έχω
-Πήγαινε τουλάχιστον το απόγευμα…
– Δε θα τα καταφέρω ποτέ!
Ο διάλογος συνεχιζόταν και με φίλους και συγγενείς οι οποίοι με κορόιδευαν και έλεγαν ότι μάλλον είμαι τρελή που τρέχω όλη μέρα και τρέχω και στο γυμναστήριο.
Η επιμονή μου με κράτησε, αν και πολλές φορές λύγισα περισσότερο από την ανάγκη μου να «σπάσω» την υποχρέωση, μη τυχόν και από αντίδραση τα παρατήσω τελείως.
Ο χρόνος με δικαίωσε, και η συνήθεια, τα οφέλη, η καλή διάθεση και το αποτέλεσμα ήρθαν να με πείσουν πως οι κόποι μου δεν πήγαν χαμένοι.
Ο λόγος που σας γράφω όλα αυτά σήμερα, είναι πως για άλλη μία φορά βρέθηκα σε συζήτηση όπου κάποιος επέμενε ότι δεν του αρέσει το γυμναστήριο και δεν έχει χρόνο.
Σας το υπογράφω. Σε κανέναν δεν αρέσει το γυμναστήριο και κανείς δεν έχει χρόνο αν δεν θέλει να τον βρει. Τον μόνο χρόνο που πρέπει να βρείτε είναι αυτόν που θα χαρίσετε στον εαυτό σας για να συνηθίσετε τη διαδικασία. Όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους.
Το γυμναστήριο δεν είναι υποχρέωση. Μπορείτε να επιλέξετε ένα άλλο είδος άσκησης, έξω στη φύση. Το τρέξιμο ή το περπάτημα ή το ποδήλατο. Ότι κι αν επιλέξετε όμως, φροντίστε να μείνετε πιστοί στην απόφαση σας. Τόσο, όσο το σώμα σας να αρχίσει να «βγάζει» όλα εκείνα τα θετικά που θα σας κάνουν να μην το εγκαταλείψετε. Και πιστέψτε με έρχεται αυτή η στιγμή μαγικά. Και σου επιβεβαιώνει ότι κάνεις καλά που προτιμάς το γυμναστήριο από το χουζούρι.
Όχι μόνο γιατί τελικά «χωράς» ακόμη στο παντελόνι, αλλά γιατί νιώθεις για αρκετές ώρες μετά ευεξία και δύναμη να αντιμετωπίσεις τη μέρα. Λιγότερο άγχος, μεγαλύτερη όρεξη και μέσα από αυτό
Δώστε στον εαυτό σας το χρόνο που του αξίζει και την άσκηση που του ταιριάζει, όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους. Εκκωφαντικά…αθόρυβα!
