Να προλάβω πριν φτάσει το τέλος του χρόνου οριστικά…λίγο πριν την εκπνοή του δηλαδή, να σας πω όλα αυτά που μου έμειναν. Να προλάβω, πριν αρχίσουν στο facebook (κυρίως!) να κατακλύζουν τοίχους και ντουβάρια με αναρτήσεις για τη χρονιά που πέρασε και τη χρονιά που έρθει. Θέλω να προλάβω να πω ό,τι με πνίγει γι’ αυτή τη χρονιά που είχε τα πάντα και τίποτα. Το 2015. Που δεν ήταν δίσεκτο και τα άστρα του δεν προέβλεπαν τίποτα που όλοι εμείς δεν το βλέπαμε.
Μια χρονιά, που είναι σα να μην πέρασε σα να έκανε ο χρόνος pause, λέει. Κι εκεί που νομίζαμε πως ήρθε μετά βαΐων και κλάδων, το ’15 αποφάσισε να τα παγώσει όλα. Συναισθήματα, τραπεζικούς λογαριασμούς, ανθρώπους, επιχειρήσεις, οικογένειες, ζωές. Ένας χρόνος μόνο χειμώνας, ακόμη και το καλοκαίρι. Αυτό που μας καθήλωσε στις καρέκλες του σαλονιού, στις καρέκλες της βεράντας με μια τηλεόραση και ένα τάμπλετ αναμμένο να βλέπουμε ειδήσεις και capital controls. Που τα ξέραμε εμείς αυτά βρε παιδιά; Αυτό το καλοκαίρι που κοντέψαμε να ξεχάσουμε ότι ήταν Ελληνικό (!), με τις ζεστές βραδιές μας, τα ποτά μας, τα νησιά μας και τον ήλιο μας. Βαρύς χειμώνας με 38 βαθμούς θερμοκρασία. Αυτό που και μέσα στη ζέστη ανατριχιάζεις από φόβο. Όπως όταν είμασταν παιδιά και παίζαμε κρυφτό κάτι καλοκαίρια και κρυβόμασταν σε σκοτεινές αποθήκες. Ανασφάλεια δηλαδή, που μπορεί και φωλιάζει παντού. Συναίσθημα παιδικό που μπορεί να σε ακολουθήσει μια ζωή. Από την ημέρα που γεννιέσαι με το άγχος ότι θα χάσεις τη μάνα σου, μέχρι μεγάλος που φοβάσαι ότι θα χάσεις τη δουλειά σου, τη ζωή που έχτισες, την αξιοπρέπεια σου. Που τα ξέραμε εμείς αυτά βρε παιδιά;
Αλλόκοτη χρονιά. Αλλόκοτα συναισθήματα. Άνθρωποι να πνίγονται στη θάλασσα, παιδικά κορμάκια που θά ‘πρεπε να παίζουν με τα κουβαδάκια τους, κάτω από τον ήλιο να κείτονται παγωμένα και άψυχα. Πρόσωπα κλαμένα, ταλαίπωρα, γυναίκες με την κοιλιά στο στόμα να πηδάνε από βάρκες. Βόμβες στις πόλεις των φώτων και των χρωμάτων, εκτελέσεις εν ψυχρό μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Αίσθηση ότι ζεις ένα πόλεμο και δεν έχεις όπλα να πολεμήσεις, δεν έχεις στρατό και δεν έχεις και διαφυγή.
Τι να πρωτοθυμηθώ γι’ αυτό το 2015, που ένιωσα να με γέρασε 10 χρόνια και να με δυνάμωσε 100. Και θα κρατήσω αυτό.
Με δυνάμωσε. Μια κρυφή νιότη μέσα στο γέρασμα που ένιωσα και μια κρυφή ελπίδα πως αφού είμαστε ζωντανοί και καλά μπορούμε να κάνουμε πράγματα ακόμη. Να βοηθάμε, να δουλεύουμε, να αγαπάμε, να κοιτάμε τον ήλιο και να περιμένουμε με λαχτάρα το καλοκαίρι. Αυτό το ελληνικό, με τα ποτά και τις θάλασσες, τα νησιά μας και τον ήλιο. Αυτόν τον μοναδικό ελληνικό ήλιο που ξέρει να ζεσταίνει και στην καρδιά του χειμώνα.
Βαστάμε γερά και ψηλά το κεφάλι που λέει και μια φίλη μου. Κλείνουμε το χρόνο και κλείνουμε και το βιβλίο του μαζί. Ας το βάλουμε ψηλά στη βιβλιοθήκη της ζωής μας. Κι ας προσπαθήσουμε να κάνουμε ξανά όνειρα για τη χρονιά που θα ‘ρθει με το καλό. Ν’ ανοίξουμε ένα νέο βιβλίο με σελίδες άγραφες, και να το γεμίσουμε με νέες περιπέτειες, ευχάριστες κι ανθρώπινες. Καλό ταξίδι στο παρελθόν 2015.
Ευχαριστούμε που μας κράτησες στη γη.
