Από την Κατερίνα Βουρλάκη
Διαβάζω πολλά νοσταλγικά άρθρα τώρα τελευταία. Από ανθρώπους της γενιάς μου. Άνθρωποι λίγο μετά τα 40, κάποιοι και λίγο μετά τα 50. Κάπου εκεί στη μέση τέλος πάντων. Για τα πάρτι που δεν θα ξαναγίνουν, για τα κλαμπ που δεν θα ξανανοίξουν, για τις κασέτες που δεν θα ξαναπαίξουν, για τους έρωτες που δεν θα ξαναέρθουν. Όλοι εμείς που μεγαλώσαμε με απίστευτα όνειρα και ελπίδες σε μια Ελλάδα που εκείνη την εποχή ανέβαινε στα ουράνια. Ήμασταν οι πιο πολλά υποσχόμενοι, η πρώτη γενιά μιας απελευθέρωσης που ερχόταν και δεν είχε σχέση με καμία επανάσταση. Η τελευταία γενιά που δεν γνώρισε το internet στο σχολείο και δεν ερωτεύτηκε μέσα από το facebook. Η δικιά μας επανάσταση, ήταν η επανάσταση του ζελέ και της βάτας, του τζιν και της κάλτσας με φουντίτσα στο πίσω μέρος. Όμως είχαμε πολλά όνειρα. Και οι περισσότεροι τα κάναμε πραγματικότητα. Δουλέψαμε σε μεγάλες εταιρείες, πολύ και σκληρά. Ταξιδέψαμε, διαβάσαμε και προσαρμοστήκαμε όσο καμία προηγούμενη γενιά σε όλα τα νέα δεδομένα. Ναι, μάθαμε και το facebook, και το tweeter και το hashtag. Τα παίζουμε στα δάχτυλα. Κι όμως μια νοσταλγία ξεπετάγεται πάντα γι’ αυτά που πέρασαν και δεν θα ξανάρθουν.
Ίσως είναι αυτό το σημείο που ετοιμάζεσαι να περάσεις στην άλλη πίστα της ζωής. Κι όμως αν γυρίσω το χρόνο πίσω και σκεφτώ πως ήμουν στα 16, μπορώ να πω με σιγουριά πως έχω αλλάξει λίγο, πολύ λίγο. Αγαπάω ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, απλώς δεν ερωτεύομαι πια. Σκέφτομαι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και έχω το ίδιο σύστημα αξιών. Παραπονιέμαι όπως στα 18 και δουλεύω περισσότερο από ότι στα 25. Και ναι, έχω μεγαλύτερες αντοχές, αν υπολογίσεις ότι τότε το μόνο που με ένοιαζε είναι αν θ’ αντέξω τρία βράδια σερί ξενύχτι, ενώ σήμερα η μέρα μου ξεκινάει στις 6 το πρωί και περιλαμβάνει ότι έκανα τότε σε μία εβδομάδα και βάλε (εξαιρούνται οι καφέδες και τα μπαρ). Και νιώθω ακριβώς την ίδια διάθεση και την ίδια τρέλα. Να σηκωθώ να χορέψω σε ένα πάρτι, να πιω ένα ποτό, να βάλω τα καλά μου για να βγω με τις φίλες μου, να σκέφτομαι τι θα φορέσω για να βγω, να κάνω πλάκες και εκπλήξεις, να φύγω με την παρέα μου ξαφνικά για κάπου χωρίς πρόγραμμα. Μόνο που η διαφορά είναι ότι τώρα όλα έχουν από πίσω και μια κρυμμένη ενοχή, που τότε δεν υπήρχε ούτε μέσα μου, ούτε γύρω μου. Μια ενοχή και μια δεύτερη σκέψη πως ίσως οι άλλοι να με βλέπουν κάπως, πως ίσως κάνοντας κάτι να στερήσω χρόνο από τα παιδιά μου. Πως ίσως αυτά τα ρούχα που διάλεξα θα έπρεπε να τα φοράει η κόρη μου και όχι εγώ, πως ίσως αυτή η εικόνα δεν ταιριάζει μ’ αυτή τη σκέψη. Και βάζω φρένα μέσα μου και γύρω μου και αφήνω αυτή τη μαύρη τρύπα της καθημερινότητας να τρώει την παιδικότητα που έχω μέσα μου. Αλλά έχω αποφασίσει ότι δεν θα την αφήσω να πεθάνει ποτέ. Και τότε είναι που έρχονται οι νοσταλγικές σκέψεις για όσα πέρασαν ανέμελα και δεν θα γυρίσουν πίσω ξανά.
Και λίγο μετά παίρνει μπρος και η λογική που λέει πως με τίποτα δεν θα ήθελα να τα κάνω όλα ξανά από την αρχή. Γιατί αυτή η ζωή εκτός από χαρές έχει και πόνους. Που στα 20 σου φαίνονται τεράστιοι κι ας είναι το τίποτα μπροστά σε ότι έρχεται μετά. Και ότι έρχεται μετά, είναι αυτό που φέρνει τη ζωή στην πραγματική της διάσταση, για το τι έχει αξία και τι όχι. Πού βρίσκεται η αληθινή χαρά και πού αξίζει να δίνεις την ψυχή σου.
Άλλωστε, αν μπορούσαν να πειράξω το κοντέρ και να το μηδενίσω πάλι τα ίδια θα ‘κανα. Γιατί δεν άλλαξα ποτέ.
Μόνο ένα μικρό παράπονο με πιάνει για τη δική μου τη γενιά. Πως τώρα αναγκάζεται να μηδενίσει το κοντέρ σε όσα ήξερε, σε όσα πίστευε και σε όσα ετοιμαζόταν να θερίσει. Να μηδενίσει τελείως, να γυρίσει εκεί που ΔΕΝ ήταν ποτέ. Γιατί σ’ αυτή τη ζωή μόνο ένας κανόνας ισχύει «όχι όπως τα ήξερες αλλά όπως τα βρήκες».
