Το ανοσοποιητικό σύστημα δεν παίζει και τόσο σημαντικό ρόλο στην έκβαση της λοίμωξης, όσο η δραστηριότητα των ίδιων των μολυσμένων κυττάρων, σύμφωνα με νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο Ντιουκ.
Γνωρίζαμε μέχρι πρότινος ότι το ανοσοποιητικό σύστημα παίζει καθοριστικό ρόλο στη μάχη με τους ιούς. Όμως μια νέα μελέτη έρχεται να διαφοροποιήσει τα δεδομένα, όσον αφορά στον ιό των ανθρωπίνων θηλωμάτων (HPV). Σύμφωνα, λοιπόν, με τα ευρήματά της η πιθανότητα να υποχωρήσει η λοίμωξη και να αποφευχθεί ο καρκίνος, μπορεί να εξαρτάται λιγότερο από το αμυντικό σύστημα του οργανισμού απ’ όσο γενικά πιστεύεται.
Η νέα μελέτη διαπιστώνει ότι η ικανότητα του σώματος να νικήσει τον ιό μπορεί να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην απρόβλεπτη διαίρεση των μολυσμένων με HPV βλαστικών κυττάρων.
Για να κατανοήσουν καλύτερα γιατί κάποιες HPV λοιμώξεις υποχωρούν και κάποιες άλλες προχωρούν, οι μαθηματικοί Marc Ryser και Rick Durrett ανέπτυξαν ένα μοντέλο της HPV λοίμωξης στο επίπεδο του μολυσμένου ιστού.
Ο HPV μεταδίδεται μέσω της στενής επαφής κατά τη διάρκεια του σεξ με ένα μολυσμένο άτομο και εκμεταλλεύεται το φυσικό εσωτερικό σύστημα επιδιόρθωσης του ιστού για να αναπαραχθεί και να εξαπλωθεί.
Ο εισβαλλόμενος ιός διαπερνάει τα στρώματα των κυττάρων που καλύπτουν τον τράχηλο της μήτρας και άλλους ιστούς και μολύνει τα βλαστικά κύτταρα στο εσώτατο στρώμα τους, που ονομάζεται βασική στιβάδα.
Συνήθως, όταν ένα μολυσμένο βλαστικό κύτταρο διαιρείται σε δύο, το ένα από τα νέα κύτταρα παραμένει στη βασική στοιβάδα και το άλλο κύτταρο ωθείται προς τα ανώτερα στρώματα όπου πεθαίνει και αποβάλλεται, απελευθερώνοντας τα σωματίδια του ιού που μπορεί στη συνέχεια να μολύνουν ένα άλλο πρόσωπο.
Κάποιες φορές όμως, σε μια διαδικασία που ονομάζεται συμμετρική διαίρεση, ένα μολυσμένο κύτταρο παράγει δύο κύτταρα με την ίδια μοίρα: είτε να μείνουν και τα δύο στην βασική στιβάδα ή να πάρουν και τα δύο το δρόμο προς την επιφάνεια.
Οι ερευνητές θέλησαν να μάθουν εάν η ισορροπία μεταξύ των δύο αυτών τρόπων της διαίρεσης επηρεάζει τον αριθμό των μολυσμένων βλαστικών κυττάρων στην βασική στιβάδα με την πάροδο του χρόνου.
Συνδυάζοντας το μοντέλο τους με δεδομένα από 313 έφηβες που ελέγχονταν για τον HPV κάθε έξι μήνες, για τέσσερα χρόνια, οι ερευνητές ήταν σε θέση να μετρήσουν την επίδραση των συμμετρικών και ασύμμετρων κυτταρικών διαιρέσεων στο χρόνο που χρειάζεται για να απαλλαγούμε από τον ιό και να την συγκρίνουν με την ικανότητα του οργανισμού να σκοτώνει τα μολυσμένα κύτταρα μέσω κάποιων ανοσοκυττάρων, τα οποία ονομάζονται φονικά Τ-κύτταρα.
Απροσδόκητα τυχαία, τα μοτίβα διαίρεσης των μολυσμένων κυττάρων βρέθηκαν να παίζουν κρίσιμο ρόλο στην εξάλειψη του ιού.
Ειδικότερα, οι ερευνητές υπολόγισαν ότι μέχρι και το 83 % της ικανότητας του οργανισμού να αποβάλλει την μόλυνση μπορεί να εξηγηθεί από το μοτίβο των διαιρέσεων των μολυσμένων με HPV-κυττάρων.
«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το ανοσοποιητικό σύστημα παίζει ένα ρόλο στην κάθαρση από τον HPV,» δήλωσε ο Ryser. «Ωστόσο, η συνεισφορά από τα μοτίβα της διαίρεσης των αρχέγονων κυττάρων μπορεί να παίξει ένα μη αμελητέο ρόλο στην διαδικασία, κάτι που δεν έχει αναγνωριστεί σε προηγούμενες μελέτες».
Τα αποτελέσματα της μελέτης δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό PLOS Computational Biology.
