Διαβάστε τι απαντάει η Ψυχολόγος – παιδοψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου στο παραπάνω ερώτημα
Πάντα στα παιδιά πρέπει να υπάρχει κάποια οριοθέτηση γιατί αυτή τα βοηθάει να νιώσουν ασφάλεια.. Εξάλλου το να μην χαλάμε ποτέ χατίρι συνεπάγεται και υπερβολικές παροχές που σήμερα μάλιστα δεν είναι και εφικτές. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από όρια, ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά και συγκριμένο πρόγραμμα που πρέπει να ακολουθούν και που διαμορφώνεται από τους γονείς στο φαγητό, τον ύπνο, τις συνήθειες τους κτλ, διότι αυτή η τελετουργία είναι η πηγή της ασφάλειας τους, θέλουν να ξέρουν τι θα γίνει. Όσο πιο σταθεροί λοιπόν είμαστε στις βασικές ανάγκες του παιδιού τόσο περισσότερο τα βοηθάμε. Ο γονιός δηλαδή δεν πρέπει να είναι υπερβολικά ενδοτικός, αλλά ούτε και απορριπτικός ή αυταρχικός. Πρέπει να βρει το μέτρο, και σε κάποιες περιπτώσεις ιδίως μικρών παιδιών να είναι ευέλικτος.
Αναλογιστείτε ένα παιδί 2 ή 3 χρόνων που σας ζητά επίμονα κάτι, όταν προσπαθήσετε να του αρνηθείτε θα αντιδράσει , θα αρχίσει πιθανότατα να κλαίει, να επιμένει ή να φωνάζει και εκεί γίνεται ένας αγώνας υπεροχής με τον γονιό.Τότε καλείστε διαχειριστείτε την αντίδρασή του -αλλά και τις ενοχές σας ίσως- όταν το παιδί σας στενοχωριέται και κλαίει. Αυτή είναι η παγίδα. Ή θα υποχωρήσετε για να ηρεμήσει, όπως συχνά συμβαίνει με αποτέλεσμα την επόμενη φορά να αντιδρά έχοντας τη βεβαιότητα ότι τα όρια παραβιάζονται ή θα πρέπει να βρείτε άλλο τρόπο να το πείσετε. Σε ένα μεγάλο βαθμό αν στρέψετε το ενδιαφέρον του παιδιού κάπου άλλου, σε κάποια άλλη δραστηριότητα όταν ξεκινά να αντιδρά θα ξεχαστεί από αυτό που ζητάει.
Σε άλλες περιπτώσεις καλείστε να αντέξετε την αντίδραση του χωρίς να υποκύψετε ή να απομακρυνθείτε από εκεί που βρίσκεται ώστε να μην έχει θεατές λέγοντάς του μόλις ηρεμήσει να μιλήσετε κλπ. Πάντα όμως πρέπει να δείχνετε πολύ σίγουροί για την απάντηση σας δηλαδή το ναι ή το όχι που λέτε στο παιδί.
