Είτε αυτό πρόκειται για την υγεία, τη δουλεία, τις σχέσεις, τα παιδιά και ό,τι άλλο, ποτέ τα πράγματα, όσο ζούμε, δεν έρχονται σύμφωνα με τις προσδοκίες μας.
Το πιο παράξενο είναι ότι, ενώ γνωρίζουμε ότι αυτό είναι μια βέβαιη και ρεαλιστική αλήθεια, το συναίσθημά μας βρίσκεται στην φαντασιακή προσδοκία ότι « αυτό μπορεί να μη συμβεί σε μένα», και το επικυρώνουμε με βάση ελάχιστες εξαιρέσεις « τυχερών» ανθρώπων.
Τύχη και ατυχία
Ακόμη κι αν η τύχη και μόνο είναι ο μοναδικός παράγοντας να συμβούν τα πράγματα έτσι ή αλλιώς- που δεν είναι αληθινό, πολλά πράγματα εξαρτώνται από την δική μας φροντίδα- κανείς μας δεν ξέρει αν θα τραβήξει το χαρτί της ατυχίας: Μια αρρώστια, μια απώλεια, ένα διαζύγιο, η διάλυση μιας σχέσης ή ένα παιδί που δεν θα δικαιώσει τα σχέδιά μας, είναι μέσα στην καθημερινή ζωή, κόντρα στην πρώτη σκέψη που μας έρχεται όταν συμβεί κάτι άσχημο:
« Γιατί σε μένα;»
Από τη στιγμή που η ατυχία θα χτυπήσει και την δική μας πόρτα, με όποια μορφή και να είναι, ο συναγερμός μας καλεί σε επεξεργασία της κατάστασης και των συναισθημάτων, του άγχους, του θυμού και της θλίψης. Τι θα κάνω; Να παραιτηθώ στο έλεος της κατάστασης ή να μαζέψω το κουράγιο μου και να την οδηγήσω όσο καλύτερα μπορώ;
Πάντα μπορούμε να κάνουμε κάτι, ακόμα και πολλά
Ένα αρνητικό γεγονός ήλθε απρόσμενα. Ακόμα κι αν είναι μη αναστρέψιμο, όπως είναι μια ανίατη ασθένεια, ένας βαρύς τραυματισμός, ο θάνατος, μετά το πένθος και τον θρήνο μπορούμε ή να το επεξεργαστούμε θετικά ή να το σέρνουμε σε όλη μας τη ζωή, παύοντας να είμαστε σε πραγματική επαφή με τους άλλους γύρω μας. Κι αυτό είναι κακό για μας, είναι αδυναμία, εκεί που υπάρχει δυνατότητα να συντονιστούμε σε άλλες συχνότητες.
Μαρία Λασσιθιωτάκη, Ψυχολόγος, selftherapy.gr
