H Βασιλική Γιαννοπούλου που νόησε από καρκίνο του μαστού και ο σύζυγος και φροντιστής της, Σταύρος Γεωργιόπουλος, μοιράζονται τις διαφορετικές αλλά κοινές εμπειρίες τους που βίωσαν εξαιτίας του καρκίνου του μαστού
Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη
Β. Γιαννοπούλου: «Η ζωή αξίζει, γ’ αυτό αξίζει να παλέψεις για αυτή!»
« Στις 6 Νοέμβρη θα γιορτάσω τα 43α γενέθλια μου. Τον Οκτώβρη όμως θα γιορτάσω ξανά τα γενέθλιά μου (ναι, σωστά διαβάσατε!) Θα γιορτάσω τα δεύτερα γενέθλια μου… γίνομαι 5 ετών, ένα μικρό 5χρονο όλο ζωή και ελπίδα για το μέλλον ανθρωπάκι που νίκησε τον καρκίνο και ελπίζει να τα γιορτάζει μέχρι τα βαθιά γεράματα με υγεία! Έγινα πάλι παιδάκι χαρούμενο με λαχτάρα να γευτώ τη νέα ζωή, τις νέες εμπειρίες με σοφία που αποκόμισα από όσα έζησα και αισιοδοξία φυσικά για το μέλλον!
Η εμπειρία μου με τον καρκίνο του μαστού ξεκίνησε πριν 5 ακριβώς χρόνια. Ήταν Σάββατο 30/9/2017 και ώρα 00:30, λίγο αργότερα από το τελευταίο τάισμα του μόλις 8μηνων γιου μου (είναι το δεύτερο παιδάκι μου, έχω και μια κορούλα 2 χρόνια μεγαλύτερη), όταν μπήκα να κάνω ένα ντουζ – νωρίς το πρωί θα ξεκινούσαμε οικογενειακώς για το Ζάππειο στο προγραμματισμένο μας ετήσιο ραντεβού με το Race for the Cure 1.10.2017) όταν έπιασα τον όγκο! ΣΟΚ!!! Την προηγούμενη μέρα δεν τον είχα και στο προηγούμενο τακτικό έλεγχο μαστών όλα έδειχναν μια χαρά!!! Ήταν μεγάλο σα μπαλάκι του πινγκ πονγκ στο δεξιό μαστό στο πλάι και κάτω από τη μασχάλη. Το λέω αμέσως στον σύζυγό μου (Σταύρο)- από κείνη τη στιγμή και έπειτα ήταν το στήριγμά μου και ο φροντιστής μου καθημερινά. Μείναμε αμίλητοι για λίγο, κάτι μέσα μου έλεγε πως δεν είναι καλό αλλά κρατήσαμε τη ψυχραιμία μας και οι δύο (εγώ λίγο περισσότερο, χιχι).
Τη Δευτέρα 2/10 συμπωματικά (ευτυχώς) είχα ραντεβού με τον γυναικολόγο μαιευτήρα μου για τον προγραμματισμένο 6μηνο έλεγχο μετά τη γέννα, όπου τον ψηλάφησε… «ινοαδένωμα» λέει (κάτι κατάλαβε πιστεύω) και μου μηνύει άμεσα να κλείσω ραντεβού σε χειρούργο να το βγάλω. Ούτε να φανταστώ δε θέλω πώς θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί αν δεν είχα πάει έγκαιρα στο γυναικολόγο. Ωστόσο υπερηχογράφημα μαστών και μαγνητική δε δείχνουν τι είναι, οι μαστοί πυκνοί λόγω της πρόσφατης εγκυμοσύνης. Ακολουθούν και άλλες εξετάσεις, τελικά έγινε παρακέντηση και μαθαίνουμε μέσα Νοέμβρη ότι υπάρχει «υποψία» καρκίνου στο μαστό (εγώ το περίμενα, το ένιωθα αλλά δεν ήθελα κιόλας να το πιστέψω). Κοιταχτήκαμε με τον Σταύρο και αγκαλιαστήκαμε έξω από το ιατρείο της χειρούργου (η οποία έτρεξε, ίδρωσε να μου βρει χειρουργείο -ήταν ο φύλακας άγγελος μου) και τελικά 18/12 τον αφαίρεσα!!!!
Επιτέλους, τον πέταξα από μέσα μου τον καρκίνο!!!! Ο όγκος όμως ήταν μεγάλος, ο καρκίνος είχε πάει και στους μισούς λεμφαδένες (αφαιρέθηκαν όλοι και ο φρουρός), το χειρουργείο πολύωρο αλλά ήμουν αισιόδοξη, δε σκέφτηκα ότι δε θα πετύχαινε! Και ο αγώνας τώρα ξεκινούσε… δύσκολος επώδυνος μακρύς αλλά «φωτισμένος» ένιωθα. Η ογκολόγος, μας ενημέρωσε ότι έχω επιθετικό καρκίνο τύπου 3 και ορμονοεξαρτώμενο και μάλλον κληρονομικό (από το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον). Όλα έγιναν έπειτα σαν από μόνα τους…και εγώ απλά ακολουθούσα τις οδηγίες χωρίς να ξέρω τι με περιμένει ακριβώς! Έδειξα εμπιστοσύνη στους γιατρούς και προσπάθησα να με κρατήσω ψύχραιμη και αισιόδοξη, ήθελα να νιώθω καλά για μένα, για την οικογένειά μου και πάνω από όλα για τα παιδιά μου (ήταν πολύ μικρά με είχαν ανάγκη και εγώ εκείνα – ούτε να σκεφτώ δεν ήθελα τη ζωή μου χωρίς αυτά). Το είδα σαν ένα ταξίδι που έπρεπε να κάνω για να ζήσω- όσο δύσκολο και αν ήταν!!! Ένα ταξίδι που θα διαρκούσε αν όλα πήγαιναν καλά 7 ολόκληρους μήνες (6 χμθ και 1 ακτίνες).
Την πρώτη χημειοθεραπεία (ακολούθησαν άλλες 15) την έκανα στα γενέθλια του γιου μου (25/01/2018). Γινόταν το αγόρι μου ενός έτους και αντί να του φτιάχνω τούρτα και να φουσκώνω μπαλόνια εγώ ήμουν μισοκοιμισμένη στο ψυχρό κρεβάτι του νοσοκομείου και ένιωθα τα φάρμακα στις φλέβες μου να με παγώνουν, να μου αλλάζουν τη γεύση, τη διάθεση και να με μεταμορφώνουν σε ένα αδύνατο πλάσμα! Δε με πήρε όμως από κάτω (καλά, κάποιες φορές λύγισα και γω) υποσχέθηκα όμως ότι γενέθλια θα του κάνω και του έκανα 2 βδομάδες μετά (και πριν την επόμενη θεραπεία μου). Ντυμένη γιατρός χειρούργος (είχαμε Αποκριές και αφού θα είχαμε κόσμο σπίτι έπρεπε να φοράω μάσκα μην αρρωστήσω και διακοπεί το πρόγραμμα των θεραπειών), κάναμε τα γενέθλια και γλεντήσαμε με τη ψυχή μας! Το είχα τόσο ανάγκη! Βέβαια την επομένη -αλλά και για μέρες μετά- ήμουν ράκος, αλλά δε με ένοιαζε και όλα συνέχιζαν παράλληλα με τις θεραπείες. Έχασα βέβαια με πόνο τα μαλλιά μου, τα βλέφαρά μου, πρήστηκα από τις κορτιζόνες, είχα ναυτίες, πονοκεφάλους, νεύρα, εξάψεις, αϋπνίες, πόνο στις αρθρώσεις, αγκυλώσεις στα δάχτυλα και στο τέλος και ξηρότητα… όλες αυτές οι παρενέργειες δε με άφησαν να ξεχάσω τον καρκίνο ούτε για λίγο!
Όμως «η ζωή συνεχίζεται» σκεφτόμουν και πλησίαζε η ημερομηνία της βάφτισης του γιου μου, έπρεπε να την ετοιμάσω όπως ακριβώς την είχαμε σχεδιάσει! Δεν ήθελα με καμία δύναμη να αφήσω τον καρκίνο να ματαιώσει ή να καλύψει την ιερότερη στιγμή της βάπτισης του παιδιού μας! Εκείνη η μέρα ήταν η πιο ευτυχισμένη των τελευταίων μηνών για όλους μας. Ντύθηκα, στολίστηκα, χτένισα τη περούκα μου, έβαψα με μασκάρα τη μοναδική μια βλεφαρίδα που μου είχε απομείνει στο δεξί μάτι, φόρεσα το πιο λαμπερό χαμόγελο που είχα πότε και χάρηκα τη μέρα… γέμισα ευτυχία!
Ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα στη δουλειά δεν επέστρεψα παρόλο που μου έλεγαν ότι θα μου κάνει καλό… καλό εμένα μου έκανε να είμαι κοντά στους αγαπημένους μου… εκεί ήταν η πηγή της δύναμης μου! Όσο και να ήταν κουραστική και απαιτητική η καθημερινότητα μου με δύο μωρά (η κόρη μου ήταν και εκείνη μικρή μόλις 2,5 ετών) εγώ ήθελα να είμαι εκεί … σπίτι κοντά τους, να γεμίζω με το είναι τους, με τους ήχους τους, τις μυρωδιές τους, να γεμίζω τη μνήμη μου εικόνες, αγκαλιές, να τους μαγειρεύω, να χορεύουμε, να τραγουδάμε και να τους χορτάσω όσο μπορώ περισσότερο(!)…γιατί κατά βάθος φοβόμουν, έτρεμα ότι θα τους χάσω, ότι δε θα με θυμούνται τα παιδιά μου ούτε το πρόσωπό μου ούτε τη φωνή μου (αυτό με πονούσε πιο πολύ και από τα αμέτρητα ράμματα στο στήθος).
Κι έτσι άρχισα να τραβάω βιντεάκια, να δημιουργώ μνήμες εικόνες και ήχους με τη μαμά τους για να μείνουν στο χρόνο και να με θυμούνται αν κάτι δε πήγαινε καλά! Ζήτησα από τον άντρα μου να ζήσει τη ζωή του, να φροντίσει τα παιδιά μας και να αγαπήσει ξανά.
Μια εσωτερική πάλη ήταν όλη η διαδρομή, πάλη συναισθημάτων, συγκρούσεων, αποφάσεων, αναζητήσεων, εξερεύνησης του άγνωστου δρόμου με βήματα (ή καλύτερα άλματα) σε αχαρτογράφητες διαδρομές και κακοτράχαλους δρόμους, που έπρεπε όμως να ισορροπώ και να ζω παράλληλα με τις θεραπείες όπως οι άλλοι γιατί η ζωή συνεχίζεται!
Εγώ όμως ένιωθα ότι ήμουν στο πίσω βαγόνι και όλοι οι υπόλοιποι στα μπροστινά και έτρεχα να τους προλάβω, αλλά δε μπορούσα να τους φτάσω! (Στη πραγματικότητα δε χρειαζόταν αλλά εγώ έτσι ένιωθα τότε!) Δε με βαστούσαν τα πόδια μου, οι δυνάμεις μου όσο περνούσε ο καιρός με εγκατέλειπαν, ακόμη και το μυαλό μου με πρόδιδε συχνά…δε θυμόμουν και αργούσε η σκέψη μου να ολοκληρωθεί και ο λόγος μου γίνονταν βραδύς (να και άλλες παρενέργειες σκεφτόμουν…«υπομονή» έλεγα στο εαυτό μου «θα περάσουν και αυτές»).
Δε το έβαζα όμως κάτω…»δε τα παρατάω εγώ εύκολα», έλεγα! …και στο βουνό ανέβηκα για πεζοπορία – που τόσο αγαπούσα και μου έλειπε- και βόλτες όσο μπορούσα πηγαίναμε και τους φίλους μας καλούσα σπίτι και οδηγούσα και πήγαινα τα παιδιά σχολείο και ανεβοκατέβαινα σιγά σιγά καθημερινά τις σκάλες του σπιτιού μου με το μωρό αγκαλιά και τη μικρή μου στο δεξί χέρι, γενικά προσπαθούσα να κάνω ότι έκανα και πριν τον καρκίνο για να του δείξω ότι είμαι ΔΥΝΑΤΗ (μπας και φοβηθεί εκείνος εμένα και με αφήσει ήσυχη)!
Ήρθε όμως η μέρα που κατέρρευσα, που ένιωσα ότι ένας βράχος έπεσε στο κεφάλι μου και σκοτείνιασε τη σκέψη μου! Ασήκωτο το νέο… και δεύτερος καρκίνος στην οικογένεια! Ο πεθερός μου διαγνώστηκε με καρκίνο στην ουροδόχο κύστη (ευτυχώς το ξεπέρασε). Έλεγα «δε μπορεί, πλάκα μας κάνουν»… ένιωθα να χάνω το στήριγμα μου (ο άντρας μου έπρεπε να είναι κοντά στο πατέρα του) «και γω τι θα απογίνω μόνη;» σκεφτόμουν, «πως θα βγάλω τις θεραπείες ως το τέλος μόνη;» αναρωτιόμουν. Σκέψεις που δεν άφησα για πολύ να με βαραίνουν γιατί ήταν ξεκάθαρο πια, χρειαζόμουν βοήθεια ειδικού.
Τότε η σχέση μου με το Άλμα Ζωής έγινε και πιο ουσιαστική (πέρα από τη συμμετοχή στο Race) κάλεσα στη γραμμή επικοινωνίας και μίλησα αμέσως με ειδικό. Ήξερα ότι εκεί θα βρω ανθρώπους να με καταλάβουν και να με βοηθήσουν. Πνιγόμουν! Κατακλύστηκα με αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα, ένιωθα αβοήθητη! Αμέσως όταν με άκουσε η ψυχολόγος να της εξηγώ τη κατάσταση μου έκλεισε ραντεβού για δια ζώσης συνάντηση (δεν υπήρχε ευτυχώς τότε ο κορονοϊός) και έτσι άρχισαν σιγά σιγά να μπαίνουν όλα στη σειρά. Μέχρι και τώρα, όποτε το έχω ανάγκη καλώ στη γραμμή στήριξης. Νιώθω πια το Άλμα Ζωής σα τη καλή μου φίλη που είναι πάντα εκεί να με ακούει και να με στηρίζει, γιατί εκεί δε νιώθω μόνη! Γιατί δυστυχώς την εμπειρία του καρκίνου την έζησα μόνη σχεδόν από φίλους, όχι γιατί δεν είχα αλλά επειδή κάποιοι ήταν πιο αδύναμοι στο άκουσμα του καρκίνου και εγώ αυτό που είχα ανάγκη ήταν στήριξη και ηρεμία. Δε τους έχασα, τους ξαναβρήκα όταν τελείωσε το δύσκολο κομμάτι αυτής της περιπέτειας αλλά δεν ήταν πια το ίδιο, εγώ είχα αλλάξει…
Αυτή η εμπειρία με δίδαξε υπομονή, σεβασμό στη ζωή και στις προσωπικές επιλογές, εμπιστοσύνη στους ειδικούς, προτεραιότητα στην υγεία (ψυχική και σωματική) και πάνω από όλα μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία! Αυτό ήταν η ευκαιρία μου να ζήσω αλλιώς! Να ζήσω από δω και πέρα καλύτερα φροντίζοντας τον εαυτό μου, βάζοντας τα όρια μου, ζώντας ποιοτικά χωρίς περιττά «πρέπει» που με γέμιζαν άγχος! Μέσα από αυτή την εμπειρία μου ξύπνησαν οι επιθυμίες-στόχοι που είχα κοιμίσει απορροφημένη από τη καθημερινότητα και ένιωθα πως δε πρέπει να αφήσω άλλο να περιμένουν.
Έκανα το μεταπτυχιακό μου στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και παράλληλα παρακολούθησα και ολοκλήρωσα το πρόγραμμα εθελοντισμού στο Άλμα Ζωής, αποκτώντας γεμάτη περηφάνια την ιδιότητα της εθελόντριας του Άλματος Ζωής! Γνώρισα το σπουδαίο έργο του συλλόγου και αποκόμισα μοναδική γνώση για τη στήριξη των γυναικών που νοσούν με καρκίνο του μαστού. Η στήριξη είναι τεράστιο ΔΩΡΟ σε μια ασθενή, είναι πηγή ελπίδας και δύναμης, και γω το ένιωσα! Η στήριξη του συντρόφου μου (στο σπίτι και τις θεραπείες) ήταν οι κολόνες της αισιοδοξίας μου και η στήριξη των γονιών μου με πότιζε ασφάλεια και ηρεμία γιατί ήξερα πως τα παιδιά μου ήταν σε καλά χέρια όταν εγω βρισκόμουν στο νοσοκομείο.
Το μήνυμα που θα ήθελα να ακούσει κάθε γυναίκα που νοσεί αυτή τη στιγμή με καρκίνο του μαστού είναι το εξής:
«Θυμήσου δεν είσαι μόνη σε αυτή τη δυσκολία της ζωής σου! Σε καταλαβαίνω τι περνάς και πως νιώθεις… περνάς δύσκολα, τα πέρασα και γω. Πίστεψέ με, ο πόνος που μοιράζεται είναι πόνος μισός!
Βάλε στη ζωή σου καλούς ανθρώπους, γέμισε με αγάπη, ελπίδα και αισιοδοξία τη ψυχή σου και με υπομονή, πίστη και θάρρος διένυσε το δύσκολο ταξίδι των θεραπειών σου. Η ζωή αξίζει, για αυτό αξίζει να παλέψεις για αυτή!»
Η Βασιλική Γιαννοπούλου είναι 43 ετών, μητέρα δύο παιδιών.
Ο φροντιστής Στ. Γεωργιόπουλος μιλά για τον δικό του αγώνα πλάι στη σύζυγό του
«Θα πρέπει όλη η οικογένεια να είναι μια γροθιά και ο “στόχος” κοινός»
Ήταν Σεπτέμβριος του 2017, όταν η σύζυγος μου, μου ανέφερε ότι έχει ψηλαφήσει κάτι στο στήθος της. Δεν φανταζόμουν ποτέ τι θα ακολουθούσε, έλεγα συνέχεια από μέσα μου ότι είναι πολύ μικρή για να μας συμβεί αυτό και ότι θα ευθύνεται η πυκνότητα του στήθους λόγω ότι 8 μήνες πριν είχαμε γεννήσει τον γιο μας (το 2ο παιδάκι μας), δυστυχώς αυτό ήταν και η αιτία τις δυσκολίας των διαγνώσεων των εξετάσεων.
Τον Δεκέμβριο του 2017 μετά κόπων και βασάνων πραγματοποιείται το χειρουργείο, μέχρι εκείνη την ώρα δεν αναφέρθηκε ποτέ η λέξη καρκίνος από τον γιατρό. Μετά από 5 ώρες αγωνίας το χειρουργείο τελείωσε, θυμάμαι χαρακτηριστικά τον γιατρό κατάκοπο να μου λέει «ο όγκος στον μαστό ήταν κακοήθης, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας» (Καρκίνος 3ου σταδίου Β).
Χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου, σκεφτόμουν ότι δεν είναι δυνατόν. Πέρασαν αστραπιαία όλες οι ωραίες μας στιγμές, ο γάμος μας (ήμασταν τότε μόλις 3 χρόνια παντρεμένοι) , η γέννηση της 2 χρόνων κόρης μας , η γέννηση του 8 μηνών γιου μας, όλες οι όμορφες μας εμπειρίες, ώσπου προσγειώθηκα ξανά στην πραγματικότητα.
Είχα καλεστεί να ανακοινώσω στις οικογένειες μας το δυσάρεστο , σκεφτόμουν, πως μπορείς να πεις σε ανθρώπους όπου μέχρι και σήμερα τον καρκίνο τον έλεγαν «κακιά αρρώστια»’ ότι κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο έχει καρκίνο σε τόσο μικρή ηλικία, πως λες σε μία μητέρα και σε έναν πατέρα ότι το παιδί τους έχει καρκίνο; Θα προσπαθήσω να μην αναφέρω αρνητικές λέξεις, σκέφτηκα.
«Όλα καλά με το χειρουργείο έλεγα, όμως ο όγκος δεν ήταν καλοήθης, θα χρειαστεί να κάνουμε θεραπείες»
’, τίποτα παραπάνω, οι πρώτες αντιδράσεις ήταν παγωμάρα και εμφανής στενοχώρια.
Η μάχη μόλις ξεκινούσε, η σύζυγος με τις θεραπείες και εγώ με τον εαυτό μου. Τι εννοώ; Η πλοήγηση στο διαδίκτυο ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσα να κάνω εκείνη την περίοδο και ήταν προφανές ότι μου έκανα κακό ψυχολογικά. Ευτυχώς όμως το αντιλήφθηκα γρήγορα και επικεντρώθηκα εκεί που έπρεπε, στην σύζυγο και στα παιδιά μου.
Γενικά είμαι αρκετά κλειστός σαν χαρακτήρας και δεν εκφράζω εύκολα τα συναισθήματα μου ούτε ζητάω εύκολα βοήθεια, ωστόσο είμαι χαμογελαστός άνθρωπος και βλέπω αισιόδοξα τα πράγματα. Εξάλλου δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό. Πως θα έπρεπε να αντιδράσω ως πατέρας 2 μικρών παιδιών και σύζυγος μιας γυναίκας που θα διάβαινε την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής της. Υπήρχε βέβαια η επιλογή κάποιου ψυχολόγου αλλά δεν το τόλμησα ποτέ, δεν ήθελα τα παιδιά μας να νιώθουν ότι απειλούμαι από κάτι και εγώ (δική μου φοβία), εξάλλου στα παιδιά μας δεν το κρύψαμε ποτέ, ήξερε η μεγάλη μας κόρη από την πρώτη στιγμή τι έχει συμβεί στην μαμά της και μέχρι και σήμερα που μεγάλωσαν, γνωρίζουν τι έχει ξεπεράσει η μητέρα τους.
Με την έναρξη των θεραπειών, απευθύνθηκα στον διευθυντή μου, του ζήτησα κάθε Παρασκευή που είχαμε χημειοθεραπείες να παίρνω άδεια, φυσικά το δέχτηκε και μου έδωσε και παραπάνω από όσες δικαιούμουν και του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό και για την όποια περαιτέρω στήριξη.
Σχεδόν κάθε Παρασκευή, όλη μέρα ήμασταν στο νοσοκομείο, ξεκινάγαμε το πρωί στις 08:00 και τελειώναμε minimum στις 18:00-19:00, σταγόνα σταγόνα έπεφταν τα φάρμακα, αργά και βασανιστικά, η σύζυγος την περισσότερη ώρα κοιμόταν και εμένα οι σκέψεις ήταν πολλές. Υπήρχαν αρκετές συζητήσεις μαζί της, όχι πάντα ευχάριστες, ειδικά στις πρώτες θεραπείες, εξάλλου πόσο ευχάριστη μπορεί να είναι μία συζήτηση όπου σου λέει ο άνθρωπος που αγαπάς τις επιθυμίες του σε περίπτωση που δεν πάνε καλά τα πράγματα. Αυτές οι συζητήσεις ήταν η πηγή της δύναμης μου, ήθελα να νιώθει όμορφα, ήθελα να βάλω το λιθαράκι μου έστω και ψυχολογικά στην θεραπεία, ήθελα η σύζυγος μου να δει τα παιδιά της να μεγαλώνουν και τα παιδιά μου να μεγαλώσουν με την μαμά τους.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά πέντε μήνες μετά, διαγιγνώσκεται με καρκίνο της ουροδόχου κύστης ο πατέρας μου, η ψυχολογική μου κατάσταση ήταν χειρότερη από ποτέ. Δεν θα άντεχα να ξαναπεράσω τα ίδια, οπότε απευθύνθηκα στον αδερφό μου και του ζήτησα να αναλάβει αυτός το βάρος των θεραπειών. Αυτή η απόφαση ήταν πολύ σκληρή για εμένα και δύσκολη όμως καλά ζυγισμένη τόσο για την ψυχική μου κατάσταση όσο και για την πραγματικότητα που βίωνα. Έπρεπε να επικεντρωθώ στην σύζυγο μου και στα παιδιά μου! (Ευτυχώς όλα καλά και με τον πατέρα μου).
Δεν ήταν εύκολη η περίοδος ως φροντιστής, έπρεπε παράλληλα να είμαι σύντροφος, φίλος, και πατέρας, να εξηγώ τα πάντα και να καθησυχάζω τους πάντες, να έχω πάντα αισιοδοξία και χαμόγελο ανεξαρτήτως κούρασης και πίεσης. Πολλές ήταν οι φορές που λύγισα και έκλαψα, ποτέ όμως μπροστά στην σύζυγο και τα παιδιά μου. Δεν θα πρέπει να υπάρχει εγωισμός σε τέτοιες καταστάσεις και μπορώ να το πω με μεγαλύτερη σιγουριά πλέον.
Ωστόσο ο καιρός πέρναγε, οι εξετάσεις έβγαιναν καλές, προσπαθούσαμε και περνάγαμε ωραία, πηγαίναμε βόλτες, χαιρόμασταν τα παιδιά μας, περπατάγαμε, σαν να μην άλλαξε ποτέ τίποτα στην ζωή μας και έτσι κύλησε μέχρι και το πέρας των ακτινοβολιών.
Θα ήθελα σας παρακαλώ να κρατήσετε την παρακάτω πρόταση: Θα πρέπει όλη η οικογένεια να είναι μία γροθιά και ο «στόχος’» κοινός. Η οικογένεια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στον αγώνα μίας γυναίκας κατά του καρκίνου του μαστού. Η προσωπική μου άποψη ότι αυτό δεν χωράει αμφισβήτηση, ειδικά ο σύζυγος, τίποτα δεν είναι εύκολο σε αυτήν την περίοδο , θα υπάρχουν εντάσεις, τσακωμοί, ωραίες στιγμές, δύσκολες στιγμές, στιγμιαίες χαρές. Πρέπει να είμαστε δίπλα τους και να τους θυμίζουμε ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα, ότι η ζωή είναι ωραία, ότι για εμάς είναι ο ίδιος άνθρωπος και ότι συνεχίζουμε όλοι μαζί.
Οκτώβριος 2022: Τελικά πετύχαμε τον «στόχο» και νικήσαμε!!!
O Σταύρος Γεωργιόπουλος, 37 ετών ήταν ο φροντιστής της συζύγου του στην δύσκολη περίοδο που εκείνη νόσησε με καρκίνο του μαστού.
