Μαργαρίτα Στουραΐτη: Φροντίζοντας τη μητέρα της που πάσχει από άνοια

«Αν θυμώσετε ή κουραστείτε, μη νιώσετε ενοχές. Είμαστε κι εμείς άνθρωποι…»

Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη

” Το όνομά μου είναι Μαργαρίτα ή Ρίτα όπως με φώναζε από μικρή η μητέρα μου.

Τα τελευταία 6 χρόνια έχω αποκτήσει τον τίτλο του Φροντιστή. Φροντίζω ένα μεγάλο μωρό,

την μητέρα μου. Τερέζα το όνομά της.

Ένα άτομο με προσωπικότητα, δραστήριο, αγωνίστρια της ζωής, που όμως δεν δέχτηκε ποτέ τον θάνατο της μεγάλης της κόρης Σοφίας που έφυγε από τροχαίο. Κάτι που σημάδεψε όλη την οικογένεια.

Πέρασαν τα χρόνια και εκείνη μέρα με την ημέρα άλλαζε. Δεν γελούσε, νεύριαζε εύκολα… Κάθε φορά που της πρότεινα να πάμε σε κάποιον ειδικό, η απάντηση ήταν πάντα αρνητική.

Πριν 6 χρόνια, 79 χρόνων τότε η μητέρα μου, πήγαμε στο νοσοκομείο για έλεγχο καταρράκτη. Ήταν η ημέρα που χτύπησαν μέσα μου τα καμπανάκια. Ενώ ήμασταν στην αναμονή, άρχισαν οι επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις.

-«Γιατί περιμένουμε εδώ Ρίτα; Γιατί ήρθαμε εδώ;…».

Στην αρχή το απέδωσα σε αυτό που είχα κάποια στιγμή ακούσει, ότι άτομα μεγάλης ηλικίας παθαίνουν σύγχυση όταν βρίσκονται σε νοσοκομειακό περιβάλλον. Τα πόδια μου κόπηκαν όταν κατά την εξέταση ο ιατρός ρώτησε αν είχε κάνει οπτικό πεδίο και εκείνη απάντησε, —  – «Όχι, δεν ξέρω τι είναι αυτό.» Μία εξέταση που γνώριζε πολύ καλά και επαναλάμβανε κάθε χρόνο.

Τις επόμενες ημέρες άρχισαν οι επισκέψεις και οι εξετάσεις σε ειδικούς γιατρούς. Το αποτέλεσμα καθόλου ευχάριστο. Αρχές άνοιας λόγω βαριάς κατάθλιψης και βοήθησε σε αυτήν βέβαια και το σάκχαρο. Έτσι ξεκίνησε η πρώτη αγωγή και μαζί με αυτήν και η διακριτική επιτήρηση στο σπίτι.

Δεν πέρασε ένας χρόνος και πέφτοντας μέσα στο σπίτι έσπασε και το ισχίο της. Από τότε όλα άλλαξαν γρήγορα προς το χειρότερο. Οι πόνοι, αλλά και η νάρκωση του χειρουργείου επηρέασαν πολύ την κατάστασή της. Εκεί είδα για πρώτη φορά το βλέμμα της να χάνεται, να μη με αναγνωρίζει.

Τότε ήταν που λύγισα και εγώ…

Δεν μπορούσα να τη βλέπω να υποφέρει, να είναι χαμένη και εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό παρά μόνο να της κρατάω το χέρι και να με πιάνει το παράπονο. Ένιωθα μόνη, φοβισμένη, ανήμπορη … Θύμωσα πολύ ακόμα και με την αδερφή μου… Γιατί δεν κράτησε την υπόσχεση που είχαμε δώσει μικρές ότι όλα θα τα αντιμετωπίζαμε μαζί…

Όταν σταμάτησε το παραλήρημά μου, αισθανόμουν πιο δυνατή. Όλα θα τα καταφέρω και ξέρω ότι εκείνη θα είναι δίπλα μου.

Κατά την ανάρρωσή της στο σπίτι, έβγαζε επιθετικότητα σε κάθε άτομο εκτός της οικογένειας. Δεν ήταν καθόλου ήρεμη, είχε επισκέψεις φανταστικές από άτομα των παιδικών της χρόνων και κατηγορούσε τον εαυτό της για το χαμό της Σοφίας μας.

– «Εγώ τη σκότωσα…Εγώ οδηγούσα το αυτοκίνητο….».

Κάτι που φυσικά δεν υφίσταται. Έτσι κρίθηκε απαραίτητη η αλλαγή φαρμακευτικής αγωγής.

Είχα αρχίσει να κουράζομαι. Η ψυχολογία μου δεν ήταν καθόλου καλή λόγω και άλλων προβλημάτων, μέχρι που ο καρκίνος μου χτύπησε την πόρτα και για εφτά μήνες δεν μπορούσα να προσφέρω τίποτα.

Ο πατέρας μου, 88 χρόνων, έγινε ο φροντιστής της και με εξέπληξε με το πόσο καλά τα κατάφερε. Σε αυτό το διάστημα κάθε φορά που με έβλεπε, το βλέμμα της άλλαζε όταν έπεφτε πάνω μου. Αισθανόμουν ότι είχε αντιληφθεί την κατάστασή μου και με συμπονούσε.

Αυτό το μεγάλο μωρό που το βλέμμα του είναι στο άπειρο, που μας πονάει γιατί ουσιαστικά είναι απούσα, Αισθάνεται!  Μπορεί να έχει χάσει την προσωπικότητά της αλλά αισθάνεται την αγάπη, τα γλυκά λόγια, την ώρα του μπάνιου της, την αγκαλιά, το χάδι, το φιλί. Και ενώ αρνείται να μιλήσει, βλέπεις το πρόσωπό της να γαληνεύει, να χαμογελά. Όλα αυτά και οι ωραίες αναμνήσεις, είναι που μου δίνουν δύναμη μαζί και το φιλί της, όταν της το ζητώ.

Πέρασαν 6 χρόνια για να δεχτώ ότι το μεγάλο μου μωρό θα εξακολουθεί να χρειάζεται την προστασία μου και ήρεμη πλέον περιμένω και δέχομαι την κάθε αλλαγή χωρίς να νιώθω πια ενοχές που δεν την άλλαξα ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε, που δεν την τάισα στην ώρα της, που πέρασε η καθορισμένη ώρα για να πάρει την αγωγή της, που, που….

Κάθε βράδυ ακούω το σύρσιμο των ποδιών της να περιπλανιέται άσκοπα στους χώρους που της έχουμε αφήσει ελεύθερους και το πρωί έχει υπνηλία.

Δώστε όση αγάπη μπορείτε όλοι εσείς που φροντίζετε την μαμά σας ή τον μπαμπά σας, όλοι εσείς που έχετε αναλάβει τον ρόλο του φροντιστή. Αυτό τους δίνει ζωή, όχι τα φάρμακα.

Και αν κάποια στιγμή θυμώσετε, κουραστείτε, μην αισθανθείτε ενοχές…. Είμαστε κι Εμείς Άνθρωποι, κι Όχι Υπεράνθρωποι “.

Υ.Γ. Όταν η Ευανθία Κιάκο προσωπική μου φίλη και φοιτήτρια της δραματικής σχολής «ΤΕΧΝΩΝ 100», μου ζήτησε στα πλαίσια μιας εργασίας της και γνωρίζοντας την προσωπική μου ιστορία, να κάνει μία ταινία μικρού μήκους, με επίκεντρο την μητέρα μου, δέχτηκα αμέσως ώστε με τον τρόπο μου κι εγώ να συμβάλλω στην ηθική συμπαράσταση των φροντιστών.

Δείτε την ταινία μικρού μήκους της Ευανθίας Κιάκο, με «πρωταγωνίστρια»  την κυρία Τερέζα, την μητέρα της Μαργαρίτας Στουραΐτη.