Πώς ένας γονιός μπορεί να ξεχάσει το παιδί του στο αυτοκίνητο.
Σοκαρισμένη εξακολουθεί να είναι όλη η ελληνική κοινωνία από την είδηση του τραγικού θανάτου ενός 5,5 μηνών κοριτσιού στην Άρτα, του οποίου ο πατέρας το ξέχασε μέσα στο αυτοκίνητο, δεμένο στο παιδικό κάθισμα.
To «Σύνδρομο του ξεχασμένου μωρού» είναι μία σπάνια κατάσταση όμως, σύμφωνα με τους ειδικούς, μπορεί να συμβεί σε κάποιες οικογένειες κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Για τους περισσότερους γονείς φαντάζει να είναι μια αδιανόητη πράξη ωστόσο, σύμφωνα με διεθνείς έρευνες, σχεδόν 1 στους 10 γονείς έχει παραδεχτεί πως έχει ξεχάσει το παιδί στο αυτοκίνητο, έστω και προσωρινά.
Η Ψυχολόγος Κλειώ Αποστολάκη αναλύει στο Liveit.gr τι είναι το «Σύνδρομο του ξεχασμένου μωρού» (Forgotten Baby Syndrome – FBS) και κάτω από ποιες συνθήκες κάποιοι γονείς μπορεί να “σβήσουν” από τη μνήμη τους, για κάποιες ώρες, την ύπαρξη του παιδιού τους.
To «Σύνδρομο του ξεχασμένου μωρού» ονομάζεται έτσι γιατί δεν αφορά σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων ψυχικά πασχόντων, όπως σε γονείς οι οποίοι η ψυχική τους κατάσταση αιτιολογεί την παραμέληση και αδιαφορία για το παιδί τους, αλλά σε γονείς που κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να “σβήσουν” από τη μνήμη τους την ύπαρξη του παιδιού τους για κάποιες ώρες.
Οι συνθήκες αυτές περιλαμβάνουν υπέρμετρη κούραση που μετατρέπεται σε μηχανικές κινήσεις ρουτίνας, πολλαπλές συσσωρευμένες υποχρεώσεις που “κλειδώνει” ο εγκέφαλος ως προς άμεση διεκπεραίωσή τους, έλλειψη ύπνου και η έκθεση σε ιδιαίτερα στρεσογόνες καταστάσεις. Είναι με λίγα λόγια, σύμφωνα με τη Νευροψυχολογία, μια κατάσταση που στιγμιαία επιτελείται παροδική απώλεια της λειτουργικής μνήμης.
Παρόλο που το φαινόμενο ευτυχώς δεν είναι συχνό και αποτελεί εξαίρεση, είναι αρκετό για να μας προβληματίσει σαν κοινωνία. Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής και οι απαιτήσεις που ολοένα αυξάνονται σε ρυθμούς που μπορούν να θεωρηθούν και αφύσικοι εφόσον αρκετές φορές ξεπερνούν τα ανθρώπινα όρια, χρειάζεται να αναζητηθούν ως αιτίες. Και μολονότι το φαινόμενο θεωρείται σπάνιο, οι συνέπειες της εξάντλησης σε πολλά επίπεδα σωματικής και ψυχικής λειτουργίας χρειάζεται να μπουν κάτω από το μικροσκόπιο, ως νοσηρότητα της σύγχρονης κοινωνίας.
Τέτοιου είδους περιστατικά, όπου τα ένστικτα επιβίωσης και γονεϊκότητας κατ΄επέκταση υπολειτουργούν έναντι των επίκτητων κοινωνικών απαιτήσεων, αποτελούν σήμα κινδύνου που χρειάζεται να γίνουν αντικείμενα επιτακτικής διερεύνησης από τους ειδικούς σε βαθύτερο επίπεδο. Και το ζητούμενο δεν είναι να προσπαθήσουμε να ομαδοποιήσουμε και να ταμπελοποιήσουμε τέτοια φαινόμενα αλλά να συνειδητοποιήσουμε που βρισκόμαστε ως κοινωνία και να στοχεύσουμε στην πρόληψη. Γιατί θα έχουμε ολοένα και αυξανόμενα περιστατικά που θα έχουνε διάφορες μορφές απώλειας του εγγενούς ανθρώπινου τρόπου λειτουργίας σε όλα τα επίπεδα.
Ακόμα και η κοινωνική κατακραυγή στην οποία υποβάλλεται ένα άτομο που ξεφεύγει από το κατανοητό, το αυτονόητο και το κοινωνικά ιδανικό και οδηγείται στην διαπόμπευση, χρειάζεται να μας κάνει να αναρωτηθούμε για το πως οι “κριτές” γίνονται και εκείνοι συνένοχοι και πρεσβευτές της κοινωνικής πίεσης για το ιδανικό. Και μπορεί ο ιδανικός άνθρωπος κοινωνικά να θεωρείται εκείνος που είναι άψογος σε όλους τους ρόλους του, ουσιαστικά όμως απομακρύνεται ολοένα από τη φύση του που περιλαμβάνει τα ένστικτά του, την ψυχική και σωματική του ισορροπία και τα δικαιώματά του στην ανάπαυση και ευζωία .
