Σχεδόν όλοι οι γονείς νιώθουν ότι αγαπούν τα παιδιά τους και ότι θα μπορούσαν να κάνουν τα πάντα γι’ αυτά. Όμως, στην πραγματικότητα, αυτό δεν ισχύει πάντα.
Λέγεται ότι το μόνο που χρειάζονται τα παιδιά για να μεγαλώσουν είναι αγάπη και οι επιστήμονες φαίνεται να συμφωνούν: Τα παιδιά χρειάζονται και αξίζουν την αγάπη και πρέπει να τους παρέχεται, διαφορετικά θα υποστούν μεγάλο συναισθηματικό πόνο.
Πρόσφατες νευροεπιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι ο τρόπος που οι γονείς αλληλεπιδρούν (ή δεν αλληλεπιδρούν) με τα παιδιά τους «παγιώνεται» στους εγκεφάλους των παιδιών, συχνά πριν να είναι σε θέση να διατυπώσουν λέξεις για να περιγράψουν αυτό που βιώνουν. Καθώς μεγαλώνουν, βρίσκουν πολλούς τρόπους για να «υπερασπιστούν» τον εαυτό τους, προκειμένου να ανακουφίσουν ή να μουδιάσουν τον πόνο τους. Κατά τη διαδικασία άμβλυνσης του πόνου τους, κλείνουν πολλές πτυχές του εαυτού τους και σε κάποιο βαθμό νεκρώνουν συναισθηματικά.
Η πραγματική αγάπη, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για τη σωστή ανάπτυξη και ευημερία των παιδιών. Ωστόσο, δεν είναι κάτι που ο καθένας μπορεί να προσφέρει, έστω κι αν πρόκειται για έναν γονέα.
8 λόγοι που οι γονείς δυσκολεύονται να αγαπήσουν τα παιδιά τους
1. Έχουν αρνητική εικόνα για τον εαυτό τους
Οι γονείς που δεν μπορούν να αγαπήσουν ή έχουν αναπτύξει μια αρνητική αντίληψη για τον εαυτό τους και το σώμα τους, δεν μπορούν να προσφέρουν αγάπη και τρυφερότητα στα παιδιά τους. Σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι που δεν τους αρέσει ο εαυτός τους είναι ανίκανοι να αγαπήσουν πραγματικά άλλους ανθρώπους και ιδιαίτερα τα παιδιά τους. Είναι πιο πιθανό να προβάλλουν τα αρνητικά τους συναισθήματα στους άλλους και δεν υπάρχει πιο ακατάλληλος αποδέκτης των αρνητικών αντιλήψεών μας για τον εαυτό μας από τα παιδιά μας.
2. Είναι ανώριμοι
Ορισμένοι γονείς στερούνται επαρκούς ανάπτυξης και ωριμότητας, με αποτέλεσμα να εκλαμβάνουν τα παιδιά τους ως ένα ανεπιθύμητο, εκφοβιστικό φορτίο εξάρτησης. Η ευθύνη και η εκτεταμένη φροντίδα που απαιτεί ένα μωρό και ένα παιδί που μεγαλώνει φαντάζει απειλητική και μπορεί ακόμη και να τους προκαλεί αγανάκτηση.
3. Δεν αντέχουν την αγάπη
Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι είναι δύσκολο ή ανυπόφορο να δεχτούν την αγάπη, ειδικότερα, τις απλές άμεσες εκφράσεις αγάπης των παιδιών. Αν οι γονείς τραυματίστηκαν στα χρόνια της ανάπτυξής τους, θα αντιμετωπίσουν προβλήματα στην αποδοχή της αγάπης και της οικειότητας από τα παιδιά τους. Αντιμέτωποι με το συναισθηματικό πόνο που τους προκαλεί η κατάσταση αυτή, οι γονείς ενδέχεται να αποστασιοποιηθούν ασυνείδητα από το παιδί τους.
4. Έχουν «αθεράπευτα» τραύματα
Σε αυτήν την περίπτωση, οι γονείς τείνουν να μην είναι «εναρμονισμένοι» με τα παιδιά τους, ειδικά όταν αυτά πλησιάζουν περιόδους της ζωής, που ήταν τραυματικές για τους ίδιους. Έτσι μπορεί να αντιδρούν αποκτώντας απορριπτική συμπεριφορά ή να υπάρξει υπεραντιστάθμιση. Ωστόσο, καμία από αυτές τις αντιδράσεις δεν είναι κατάλληλη ή εποικοδομητική για το παιδί. Για παράδειγμα, ένας γονέας που δεν μπορεί να αντέξει τη θύμηση της δικής του θλίψης στην παιδική ηλικία, μπορεί να είναι εκδικητικός ή να τιμωρεί τα παιδιά του όταν κλαίνε. Ένας άλλος μπορεί για τον ίδιο λόγο να είναι υπερπροστατευτικός. Σε κάθε περίπτωση, το παιδί είναι πάντα πιο «αναλώσιμο» από το αμυντικό σύστημα του γονέα. Όσο πιο αυτοπροστατευτικό είναι ένα άτομο, τόσο περισσότερο θα «μεταθέτει» τις άμυνές του στο παιδί και σταδιακά θα αδυνατεί να αντιληφθεί σωστά την ύπαρξή του και να ενθαρρύνει την υγιή ανάπτυξή του.
5. «Έρχονται» πιο κοντά στο θάνατο
Υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους το γεγονός ότι έχουν παιδιά τους υπενθυμίζει ότι ο χρόνος περνάει και έτσι αυξάνεται η αγωνία τους για τον θάνατό τους. Αυτό μπορεί να προκαλέσει ένταση, ακόμη και δυσαρέσκεια στους γονείς και μια αυτοπροστατευτική, αμυντική υποχώρηση από την αίσθηση ότι είναι άμεσα ή έμμεσα βλαβερή για τα παιδιά τους.
6. Τα βλέπουν ως τη «διαιώνισή» τους
Για να εξυπηρετήσουν το σκοπό αυτό, τα παιδιά πρέπει να αναπαράγουν τη στάση και τις επιλογές των γονιών τους. Εάν διαφέρουν, οι ανεξάρτητες ενέργειες τους παρερμηνεύονται ως «προκλητικές» ή «επαναστατικές». Οι γονείς προσπαθούν να επιβάλουν ομοιότητα στα παιδιά τους επειδή δεν μπορούν να ζήσουν μέσα από αυτά αν είναι διαφορετικά από τους ίδιους. Για παράδειγμα, εάν ο γονιός είναι θρησκευόμενος και το παιδί δεν πιστεύει ή αν ο γονιός έχει συντηρητικές και το παιδί προοδευτικές πολιτικές πεποιθήσεις, το παιδί δεν μπορεί να λειτουργήσει με τον τρόπο που χρειάζεται ο γονέας (διαιώνιση). Η κατάσταση αυτή είναι ιδιαίτερα βλαβερή για τα παιδιά. Κάθε παιδί είναι γενετικά διαφορετικό και έχει μοναδική προσωπικότητα και την προσωπική του μοίρα.
7. Έχουν ελλείμματα αγάπης
Η έλλειψη αγάπης και φροντίδας στην παιδική τους ηλικία τους αναγκάζει, με τη σειρά τους, να επικεντρώνουν την εν λόγω ισχυρή επιθυμία στα παιδιά τους. Οι γονείς αυτοί συγχέουν τα ισχυρά συναισθήματα λαχτάρας και κτητικότητας που έχουν προς τους απογόνους τους, με τα γνήσια αισθήματα της αγάπης. Τα παιδιά που μεγαλώνουν από συναισθηματικά «πεινασμένους» γονείς δεν νιώθουν αποδοχή, κατανόηση ή ασφάλεια, αλλά αντ ‘αυτού αποκτούν ανθεκτικότητα στη φυσική επαφή. Οι εκφράσεις «αγάπης» του ανώριμου γονέα είναι σαν κτητικά, απομυζητικά πλοκάμια, που «στραγγίζουν» τα παιδιά αντί να τα τρέφουν. Αυτό το είδος γονιού θα προκαλέσει στα παιδιά αισθήματα εγκλωβισμού ή ασφυξίας από τις στενές σχέσεις αργότερα στη ζωή τους. Ως ενήλικες, μπορεί, επίσης, να εμφανίσουν σωματικό ή ψυχολογικό πόνο.
8. Δυσάρεστη συμπεριφορά
Λόγω της ανεπαρκούς ή προβληματικής ανατροφής, πολλά παιδιά αναπτύσσουν χαρακτηριστικά που είναι αντιπαθητικά ή αφόρητα. Μπορεί να γίνουν απείθαρχα, προκλητικά, ανυπάκουα, απαιτητικά, εχθρικά ή γενικά δυσάρεστα. Ακόμα κι αν η κύρια αιτία αυτών των συμπεριφορών είναι οι γονείς, οι ίδιοι δυσκολεύονται να αγαπήσουν ή να αποδεχθούν ένα παιδί που παρουσιάζει αυτά τα χαρακτηριστικά.
Οι καλές προθέσεις των γονέων δεν είναι ένα υποκατάστατο της στοργικής αγάπης, η οποία μπορεί να παρέχεται μόνο από έναν ψυχικά υγιή και ανεξάρτητο ενήλικα. Τόσο η πρόθεση όσο και ικανότητα να αγαπούν είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί και να ωριμάσει ένα παιδί σωστά.
