Γράφει ο Δαυίδ Γ. Συμεωνίδης, Ογκολόγος-Παθολόγος, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών
H πρόοδος που έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια στον τομέα της θεραπείας του καρκίνου είναι πραγματικά αξιοσημείωτη. Όσον αφορά ειδικά τον καρκίνο του μαστού αν γυρίσουμε πίσω το χρονοδείκτη θα δούμε τις θεραπείες να περιορίζονται σε κάποια αγωγή ορμονικού χειρισμού και λίγες βασικές χημειοθεραπείες με αρκετή τοξικότητα όμως. Θα πει κάποιος βέβαια πως και σήμερα χρησιμοποιούμε χημειοθεραπείες και ορμονική αγωγή, άρα ποια είναι η διαφορά;
Ελάχιστα πλέον είναι τα κοινά σημεία στο τρόπο δράσης των προηγούμενων με τις πιο σύγχρονες θεραπείες, καθώς ανακαλύπτονται συνεχώς νέοι τομείς στόχευσης του καρκίνου. Το προφίλ παρενεργειών των νέων φαρμάκων κινείται όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότερο υπέρ του ασθενή. Πολύ συχνά γύρω μας συναντάμε γυναίκες που βρίσκονται υπό χημειοθεραπεία αλλά η όλη τους όψη σε τίποτα δεν διαφέρει από μια υγιή γυναίκα. Αυτό από μόνο του αναδεικνύει το πόσο πιο καλά ανεκτές είναι πια οι νέες θεραπείες. Από την άλλη μεριά οι μελέτες που λαμβάνουν χώρα σε παγκόσμιο επίπεδο μας δίνουν πιο ασφαλείς πληροφορίες για τα διάφορα σκευάσματα, αλλά και πιο συγκεκριμένους τρόπους χορήγησης και συνδυασμού των διαφόρων θεραπειών προκειμένου να επιτευχθεί το μέγιστο θεραπευτικό αποτέλεσμα.
Επιπροσθέτως, η υποστηρικτική αγωγή αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιατρικής καθημερινότητας. Η διαχείριση τυχόν παρενεργειών/επιπλοκών είναι για τον ιατρό μια συνεχής μάχη, που όμως διαθέτουμε όλο και περισσότερα εργαλεία. Το αποτέλεσμα αντικατοπτρίζεται στα μάτια του ασθενή που αντιμετωπίζει πλέον τη νόσο με περισσότερο χαμόγελο και αισιοδοξία. Ο μαστός ανέκαθεν αποτελούσε ένα ιδιαίτερο σημείο του σώματος για κάθε γυναίκα, οπότε από μόνη της νια επέμβαση μαστεκτομής επιβαρύνει αρκετά ψυχολογικά την ασθενή, οπότε σε αυτό το σημείο θέλουμε να μην επιδεινώσουμε άλλο την συνολική εικόνα με πιθανές παρενέργειες.
Και για να απαντήσουμε στο ερώτημα που μας απασχολεί, τα βήματα θεραπειών αυξάνονται συνεχώς. Η αποτυχία μιας γραμμής χημειοθεραπείας δεν σημαίνει και αποτυχία στην αντιμετώπιση της νόσου. Ολοένα και περισσότερες θεραπείες προστίθενται στη φαρέτρα, ενώ πλέον με τους μοριακούς ελέγχους οδεύουμε και σε πιο στοχευμένες και προσωποποιημένες θεραπείες. Με λίγα λόγια, το μοριακό προφίλ καρκίνου ενός ασθενή μας καθοδηγεί στην πιο εξιδεικευμένη για την κάθε περίπτωση αγωγή του. Με την προσθήκη της ανοσοθεραπείας, αλλά και νέων μοριακών αναστολέων που μάλιστα δίνονται σε μορφή χαπιού, η επιβίωση των ασθενών ακόμα και με προχωρημένη νόσο αυξάνεται εντυπωσιακά.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών όμως είναι που κρίνει την όλη εικόνα. Αν λάβουμε υπόψη πως σε ασθενείς με μεταστατικό καρκίνο πνεύμονα δυστυχώς ακόμα 1 στους 10 ζουν μετά από 5 έτη (αν και εδώ τα αποτελέσματα βελτιώνονται συνεχώς), στις περιπτώσεις μεταστατικού καρκίνου μαστού, 1 στις 4 γυναίκες ζει στα 5 έτη. Μάλιστα αυτό το ποσοστό αυξάνεται σταδιακά καθώς νέα φάρμακα παίρνουν έγκριση χορήγησης με θεαματικά αποτελέσματα.
Σαφώς, αυτό απαιτεί συνεργασία ιατρού και ασθενή. Ο ιατρός από τη μεριά του ενημερώνεται συνεχώς για νέα δεδομένα, δίνει χώρο και χρόνο στον ασθενή και συμπορεύεται μαζί του σε αυτό το μονοπάτι που περιλαμβάνει τη διάγνωση του καρκίνου. Ο ασθενής όμως έχει και αυτός τη προσωπική του ευθύνη, να είναι ειλικρινής σε όλα με τον ιατρό του και να ακολουθεί τις οδηγίες με προσοχή. Ελπίζουμε σε ένα μέλλον με ακόμα περισσότερα όπλα στη διάθεσή μας, αλλά και σε ένα μέλλον που η πρόληψη θα αποτελεί προτεραιότητα όλων μας.
